KASIA

Wszyscy, którzy śledzą chociaż troszeczkę nasze media społecznościowe – wiedzą, że od czwartku jesteśmy na Majorce.

Przylecieliśmy odebrać klucze do domu – i w sumie po nic więcej …. ale cała ta podróż była zorganizowana tak naprawdę już w styczniu – gdyż wtedy jeszcze nam się wydawało, ze kwiecień to przecież odpowiednia pora na szukanie tutaj miejsca do życia.  Nasze plany szybko musiały zostać zweryfikowane i tak oto dzisiaj piszę dla Was posta z własnego majorkańskiego łóżka!

Majorka przywitała nas rześko ….. chłodnym porankiem, nocą podczas której nieco zmarźliśmy i nawet ulewnym deszczem, podczas oglądania piątkowego meczy Liverpoolu. Przywitała nas tez ogromną serdecznością i gościnnością, na którą chyba nie do końca byliśmy przygotowani.

Ale po kolei!

Zacząć muszę niewątpliwie od podróży Ryanairem we czwartek bo ta – była jakimś kosmicznym przeżyciem.

Dwie grupy integracyjne, wędrówki po samolocie podczas startu i lądowania, totalne pijaństwo i wyluzowanie. Połowa ludzi chciała się z nami zaprzyjaźniać Jakieś dziewczyny podrywały mi męża, po czym radośnie przerzuciły się na mnie. Wysłuchiwaliśmy opowieści młodego chłopaka, który to pierwszy raz gdziekolwiek leciał i co chwila całował swoją obraczkę (WTF) ….. jednym zdaniem – rozrywek nie brakowało!

Ten lot uświadomił nam na pewno, że podróż na Majorkę dla większości ludzi jest wypadem na wakacyjne szaleństwo i chyba musimy się przyzwyczaić do tego, że lecimy w tłumie rozluźnionych i szukających wrażeń turystów, którzy średnio rozumieją, że nie będziemy z nimi pić bo za 2 godziny musimy wsiąść do samochodu. Z jednej strony to oczywiście urocze – przede wszystkim – bardzo schlebia nam fakt, że robimy chyba mega pozytywne wrażenie na obcych. Z drugiej …. kiedy człowiek pomyśli, że  każdy lot do kraju i z powrotem (a latać będziemy musieli ze względu na pracę) ma tak wyglądać – czuje lekki powiew przerażenia na twarzy 😉

W piątek rano mieliśmy spotkać się z naszym Juanem w sprawie odbioru kluczy.

Ponieważ już w toku załatwiania spraw zaczęliśmy korespondować z jego polską pracownicą Ewą – troszeczkę oczekiwaliśmy, że pojawi się ona także na tym spotkaniu. Nie myliliśmy się – Juan to człowiek bardzo akuratny i problemy komunikacyjne wynikające z naszej ciągle jeszcze słabej znajomości hiszpańskiego ( i jego praktycznie zerowej – angielskiego) uwierały go jak widać dosyć mocno . Ewa okazała się fantastyczną dziewczyną, ale to co nas totalnie rozwaliło to podejście samego Juana do naszych skromnych osób. Dom był świeżo wysprzątany i odmalowany. W kuchni pojawiła się nowiutka płyta gazowa (dzięki Bogu bo poprzednia była jakaś przedpotopowa), nowa mikrofalówka i zlew. Odbiór poszedł dość szybko i nagle okazało się, że nasz drogi majorkański znajomy chciałby nas jeszcze zabrać na wycieczkę do biura, by nam przedstawić swoją córkę i brata. Zdziwiło nas to w sumie ale cóż …… lepszych planów nie mieliśmy a z Juanem trzeba dobrze żyć bo nigdy niewiadomo do czego nam się tutaj taki gość może przydać. Tym bardziej, że prowadzi na Majorce jedną z największych prywatnych firm transportowych! Pojechaliśmy zatem do biura, poznaliśmy całą rodzinę, pokazano nam mapę Cala d Or sprzed 30 chyba lat a na aktualnej – rozrysowano nam miejsca, warte odwiedzenia. Juan co chwila podkreślał, ze jeśli czegokolwiek będzie nam trzeba to, żebyśmy do niego pisali a tak w ogóle to może trzeba nas gfzieś podwieźć albo w czymś pomóc.

Serdeczności było moi drodzy tak dużo …… że w pewnym momencie chcieliśmy z tego biura uciec 😉 co udało się ostatecznie dzięki ….. Ikei !!! Planowana dostawa mebli przyjechała nadzwyczaj punktualnie, musieliśmy więc uciekać do domku. Oczywiście nie spodziewaliśmy się, że to nie koniec ciepłego powitania. Po jakiejś godzinie dopadł nas w domu brat Juana (który jest jednocześnie naszym sąsiadem) a nie dalej jak 30 minut po nim – pojawił się Juan, który postanowił koniecznie zawieźć nas na obiad do portowej restauracji, gdzie zostaliśmy posadzeni przy stoliku z pięknym widokiem  a obsługiwał nas chyba sam właściciel. Najdziwniejsze było jednak to, że kiedy już nas Juan zostawiał  w tej knajpie – postanowił wycałować się ze mną na pożegnanie, jakbyśmy conajmniej byli starymi znajomymi. Nie muszę Wam chyba mówić jaką miałam minę? Lepszą jednak mieliśmy obydwoje przy płaceniu dziwnie niskiego rachunku … jak widać nasz gospodarz naprawdę wczuł się w swoją rolę 😉 A coś nam mówi, że się jeszcze zobaczymy przed wylotem …..

Tym bardziej …… że od soboty nocujemy już w naszym pięknym domu!

Oczywiście rozsadzało nam dupy już w piątek, ale nie mieliśmy ani poduszek, ani ręczników ……. Spędziliśmy zatem drugą – i ostatnią noc – w wyjątkowo słabym hotelu Gavimar Ariel Chico, który nie mógł nam nawet zaoferować w miarę stabilnego internetu a w sobotę rano pognaliśmy do Palmy na zakupy!

Koce, poduszki, ręczniki, jakieś podstawowe środki czystości, papier toaletowy ….. niewiele nam było tak naprawdę potrzeba, by się przenieść na własne śmieci. Sobotni wieczór spędzaliśmy już w naszej własnej sypialni ciesząc się widokiem …… ale wtedy poznaliśmy naszego dzikiego lokatora …… MRÓWKI 🙂

Najwidoczniej urządziły sobie w naszym przedpokoju szlak przerzutowy bo wierzcie mi …… były ich dziesiątki. W ruch poszedł domestos, zaczęliśmy zaklejać dziurki, przez które wydawało nam się, że wchodzą. Ojjjjj  trwało to trochę ale w końcu pozbyliśmy się wszystkich. Niestety nie na długo …… kilka godzin później zgrabnie omijając miejsca pokryte chlorem – mrówki dalej wędrowały radośnie po naszym przedpokoju. W nocy kiedy wstałam do toalety pojawiły się znowu ……. I tak dzisiaj rano podjęliśmy decyzję o zakupie profesjonalnej broni, która to jak dotąd (jest 20:20 i znalazłam jedną żwawą mrówkę) działa.

Oczywiście w międzyczasie zrobiłam już doktorat w temacie „jak się pozbyć mrówek z domu”, a gdyby nie fakt, że nie mamy żadnego noża – mielibyśmy już przy podłodze w przedpokoju całkiem nowy silikon 😉

Ale żeby nie było tak kolorowo – zostałam już dzisiaj pocieszona, że niebawem pojawią się także karaluchy! I w sumie byłam na to przygotowana bo to w końcu wyspa – ale na wypadek wszelki trucizny na karaluchy spoczywają już w strategicznych miejscach 😉

Oczywiście ostatnie kilka dni to nie tylko Juan i Ant-Man 🙂

Z racji braku wyposażenia kuchni – intensywnie zwiedzamy okoliczne miejscówki. Wczoraj znaleźliśmy fantastyczne spagetti con mariscos, zajadamy się przepysznymi boquerones i jestem już całkiem blisko zdobycia przepisu na tutejszy dodatek do chlebka, który przypomina tzatziki. Ponadto wiemy już gdzie w Cala d Or obejrzeć ligę angielską, poznaliśmy uroczych Niemców – właścicieli maleńkiego lokalu specjalizującego się w bundeslidze – no i namierzyliśmy śmieszny sklepobazar, gdzie można kupić dosłownie wszystko – od skarpetek po silikon i pistolet do niego!

Łazimy sobie po (niebawem) naszych uliczkach – zaglądamy do sklepów (jest jeden boho), zachwycamy się wyjątkowo przejrzystym powietrzem, poznajemy ludzi i nieustannie wsłuchujemy się w szum morza, uderzającego o klify koło domu.  Nie możemy się doczekać kiedy będziemy tu już wszyscy razem – z młodą i psami. Kiedy dom wypełni się życiem, śmiechem, zapachem kadzidełek i szczekaniem Tili, ganiającej za piłeczką (no dobra – gania Jett a ona się tylko drze). A wszystko to przy akompaniamencie tego cudownego szumu …….. czy ja już mówiłam, że kocham to miejsce? 😀

No dobra ….. idę sprawdzić stan mrówek!

MACIEJ

W przygotowaniach do naszego wylotu tradycyjnie nie brałem udziału – konsekwentnie uznaję to za terytorium Kasi i wyjątkowo mi z tym dobrze!

Zupełnie nie rozumiem tego bukowania, pakowania i umawiania się 🙂 

Heroicznie sprawdziłem, że lotnisko w Modlinie (nasz pierwszy lot stamtąd) posiada parking, którego nie ma potrzeby rezerwować i dumny jak paw uznałem, że to mnie właśnie powinien przypaść tytuł „logistyk roku” – zatem tuż przed wyjazdem…„krótkie spięcie”, jakieś tam uwagi o braku zaangażowania, zainteresowania itd.

Lotnisko jak lotnisko, kameralne takie, wkurw…..mnie tylko okrutnie bo od 4 tygodni nie jem zwierząt, a tu w menu brak jakiejkolwiek strawy dla takiego kombinatora jak ja – w dodatku schabowy wyglądał obłędnie na talerzu KATARZYNY (mówię tak do/o niej jak jestem zły), a Ona dodatkowo jak to Ona jadła całą SOBĄ z charakterystycznym dla Niej entuzjazmem :).

Sam LOT? Historia na odrębną opowieść!

Lataliśmy już bardzo daleko, gdzie po pewnym czasie ludziom z zasady robi się nudno i szukają różnorakich rozrywek i DŹWIGNI, które aż wołają swym czerwonym ubarwieniem – „pociągnij mnie GŁUPCZE”!!!

Dla przypomnienia lot w relacji MODLIN-PALMA +/- trwa 3 godziny…nagrzani byli mam wrażenie wszyscy poza mną i Paniami Stewardessami.

Póki samolot jako suma pasażerów jako tako kontaktował zlokalizowałem ze 4 odrębne grupy udające się na integrację – widać było, że wszyscy bez wyjątku zaangażowali się w te projekty – z każdą chwilą poziom zatracenia się w dążeniu do jeszcze większej bliskości coraz bardziej mi imponował – TEAM SPIRIT level masterpiece!!!

Ha! W pewnym momencie stałem się obiektem westchnień bardzo miłej Pani, która jakoś kompletnie nie była przejęta bliskością mojej ŻONY (mam wrażenie, że ją to jeszcze bardziej dopingowało), a gdy odrzuciłem te konkury…zaczęła bez jakiejkolwiek krępacji podrywać KASIĘ.

Obsługa hiszpańskojęzyczna pozwoliła mi dzięki stałemu powtarzaniu przyswoić kilka ciekawych przymiotników, które kierowała pod adresem naszej radosnej czeredy.

Tytuł KRÓLA LOTU przypadł bezdyskusyjnie Panu, który koniecznie chciał kupić swojej Pani perfumy na co wściekle stanowczo nie zgadzały się JEGO Koleżanki z obawy, że je wypije (wcześniej obsługa zarekwirowała mu alkohol).

Po mediacjach, wielopłaszczyznowych negocjacjach  jak przy BREXITcie, Pan dostał zgodę od Koleżanek i….usiłował dokonać zakupy staropolską metodą „NA ZESZYT”.

Oczy wybałuszałem w wielkim upodobaniu dla doboru argumentacji, zaimponował mi walką, nie mogąc się dogadać rzucił ostatecznie na szalę swój rosyjski „no szto, na tetradź” – dla takich chwil warto żyć!!!

Chyba nieźle mi szło z obsługą skoro jedna z pasażerek poprosiła abym na lotnisku pomógł JEJ z….wynajmem auta „bo Ona z Koleżankami musi gdzieś podjechać” – Kobieta mówiąc to wzrok miała nieobecny, oddech 40 %towy, a kiwała się jak podczas sztormu na Zatoce Biskajskiej 🙂

Teraz będzie już tylko SMUTNIEJ…zamiast wprowadzenia stwierdzę, że już na nikogo nie można liczyć!

Najpierw JUAN, właściciel SZALETU (chalet to po hiszpańsku willa :)), który wynajęliśmy na najbliższy rok…przyszedł 3 minuty przed UMÓWIONĄ GODZINĄ spotkania! ROZCZAROWANIE numero UNO! W moim wyobrażeniu miał się spóźnić ze dwie doby 😉

Co więcej przyprowadził na spotkanie swoją PRACOWNICĘ, Polkę, która pomogła nam przełamać ciągle istniejącą barierę językową, okazała się w ogóle bardzo POMOCNĄ, mega pozytywną OSOBĄ (ja się pytam gdzie ten hiszpański bałagan? słaba organizacja?) ROZCZAROWANIE numero DOS!

Ostatecznie „nadzieja umiera ostatnia” – ha, mam ich – DOSTAWA MEBLI Z IKEA MALLORCA.

Przez DWA tygodnie po zakupie mebli Kasia próbowała uzyskać potwierdzenie, że zgodnie z zamówieniem dostawa i montaż mebli będzie miał miejsce 5 czerwca około 12tej.

Co Ją to nerwów kosztowało, telefonów, maili itd.

I co?

Kurwa….dwóch sympatycznych Majorkańczyków KILKA MINUT przed południem zaparkowało auto przed domem, przywieźli to co zamówiliśmy (sic!), złożyli, posprzątali po sobie ślicznie i pojechali….

Próbowałem „wziąć ich podstępem”, zaproponowałem wspólny posiłek, przerwę, zagadywałem a Ci…pracowali! ehhhhhhh….ZAWÓD numero TRES….

Co do pozytywów?

MNÓSTWO!!!

• Juan, jego EKIPA cała (zabrał nas do siedziby swojej firmy przedstawił Bratu i Córce, którą moja ŻONA z wrodzonym Jej wdziękiem „pojechała”przy okazji) , to jak ONI postrzegają GOŚCINNOŚĆ, to jak angażują się żeby pomóc…no szok!
• LUDZIE, których po prostu spotykamy, i którzy po prostu są MILI i pomocni (nawet NIEMKA, w której lokalu klasyk meczyk  BAY-BOR oglądaliśmy na pierwszy rzut oka – no wypisz wymaluj ASYSTENTKA ADOLFA H. – przerobiła z nami cały system edukacji w HISZPANII, analizę SWOT jebła jak ta lala 🙂
• POGODA…mimo opadów i zimnych wieczorów i poranków
• Papu wszelakie!
• WIDOK za OKNEM (żeby za dużo nie mówić ,a dobrze wyrazić uczucia to – DUPĘ URYWA jak dobry Kebab przy wypróżnianiu…)

Za DWA miesiące wracamy już na stałe (Dziecię nasze musi skończyć edukację, chociaż ONA twierdzi, że to nasz PRZESĄD :)) i tak sobie myślę, że fajnie będzie się z WAMI dzielić spostrzeżeniami dotyczącymi naszej egzystencji TUTAJ? Co sądzicie?

Dzisiaj Kochani mamy z Misiem piąta rocznicę ślubu! Wyczytałam w internecie, że to rocznica DREWNIANA, nie wiem skąd oni biorą te określenia, ale cóż ….. nie będę jakoś szczególnie się nad tym zastanawiała;)

Ostatnie 5 lat to przede wszystkim uczenie się siebie i ciężka praca. Bo mimo, iż często wydaje nam się, że związek dwojga ludzi to taka fala szczęśliwości, która nieprzerwanie zalewa nam oczy od momentu poznania – rzeczywistość bywa zgoła odmienna.

Najpierw są motylki, potem są poważne plany, potem ktoś się do kogoś wprowadza i okazuje się, że mamy nieco inne przyzwyczajenia. To pierwszy poważny moment, kiedy do słownika związku wprowadzamy słowo kompromis. To ważne słowo, którego od teraz będziecie musieli używać dość często 😉 Po jakimś czasie coś zaczyna nas wkurzać – często jest to nawet coś ,co na początku wydawało nam się urocze i tworzyło efekt wow. Zaczynamy zauważać, ze ta druga osoba chrapie w nocy i zdarza się jej także puścić bąka!!!! Wkurzają nas skarpetki rozrzucane systematycznie w artystycznym nieładzie, jakieś słówka, których w sumie do tej pory nawet nie słyszeliśmy ….. nawet się nie obejrzeliśmy a wchodzimy w fazę codzienności, która to kochani strzela do motylków z kałasznikowa i nie zostawia rannych.

Wtedy jednak chyba tak naprawdę okazuje się czy to co czujemy jest miłością …. czy było zwyczajnym zauroczeniem.

Bo kocha się moi drodzy nie za coś ….. a mimo wszystko!

I my się tak z Miśkiem właśnie kochamy. Mimo wszystkich wad, które obydwoje mamy (ja mam oczywiście mniej). Mimo tego, że czasem mamy się ochotę udusić. Mimo kłótni, fochów, bąków i skarpetek.

Mija 5 lat a my ciągle za sobą tęsknimy i nie potrafimy spać oddzielnie. Jesteśmy nie tylko małżeństwem ale też zdecydowanie najlepszymi przyjaciółmi i kumplami. Uwielbiamy ze sobą spędzać czas,  rozmawiać –  mamy podobne pasje a teraz wspólnie będziemy spełniać nasze wielkie, majorkańskie marzenie.

To wielki dar od losu spotkać na swojej drodze kogoś takiego, z kim chcesz i możesz sięgać tego, na co samotnie nie miałbyś odwagi. JA za ten wielki dar dzisiaj dziękuję.

Oby trwał jak najdłużej!

Zaczęło się …… przyszło wraz z pierwszym dniem wiosny i atakuje zewsząd – niczym upierdliwy komar 😀

Wiosenne detoksy, oczyszczania, kuracje i inne pierdoły …… w tym roku uderzają mnie ze zdwojoną mocą, bo 3/4 dnia spędzam zawodowo na facebooku, a na dodatek jeden z moich Klientów jest związany z dietetyką.

Zatem czytam …… o odchudzających herbatkach, które wystarczy pić przed snem. O wzmacniaczach, spalaczach, turbo-pochłaniaczach …… raaaaany ludzie – czy ktoś jeszcze naprawdę wierzy w to, że po połknięciu tabletek czy wypiciu herbatki – obudzi się szczuplejszy?!?!?!?!?!?!?!?

Pisałam Wam juz o tym w ubiegłym roku, kiedy do białej gorączki doprowadziła mnie koleżanka – „dietetyczka” sprzedająca jakieś aloesowe rewelacje za miliony monet. Ale w tym roku widzę tego naprawdę coraz więcej i naszła mnie taka refleksja …… skoro co chwila ktoś chce mnie bezwysiłkowo odchudzić …… to znaczy, że MUSI mieć na to Klientów. Prawo rynku jest bezwzględne – nie ma popytu to i podaży nie będzie. A skoro ta jest … i ma się dobrze – to znaczy, że jednak ludzie te bajki kupują!!!!!!!

Zgodnie z Waszym życzeniem i moją obietnicą przedstawię teraz najprawdziwszą historię jak to spośród setek komunikatów o charakterze seksualno-finansowym udało mi się wyselekcjonować ten jedyny słuszny ANONS.

 A właściwie  nie tyle „wyselekcjonować” co dostrzec go w tym natłoku mail zaczepnych 🙂

Mail za mailem, fotka za fotką, setki „cześć” i pytanie za pytaniem, propozycja za propozycją…

W związku z powyższym bardzo szybko zarzuciłem pomysł aby samemu inicjować jakikolwiek kontakt – ledwo dawałem radę z bieżącym odpowiadaniem na napływającą korespondencję (w dodatku mnóstwo czasu zmitrężyłem na poszukiwania deklaracji podatkowej za ostatni rok obrachunkowy dla jakiejś mojej sympatycznej rozmówczyni :)).

Zdarzyło mi się na początku kilka randek z Paniami, ale szczerze muszę przyznać, iż nie pozostały one (randki) jakoś specjalnie w mojej pamięci – odbyły się, ot co.

Żebyśmy się dobrze zrozumieli – nie jestem jakimś BRADEM PITTEM (kiedyś nad tym myślałem i stwierdziłem, że to jedyny FACET, któremu „oddałbym swój „wianuszek”) a do elokwencji średnio ogarniętego PROFESORA nauk wszelako-jakichkolwiek brakuje mi tyle samo co Kasi zawsze do „pierwszego” 😉 (niech miarą będzie fakt, iż nadal nie ogarnąłem do końca reguł gry w „CHIŃCZYKA”, Zuza mnie młóci okrutnie i potem ma karę :).

Ja po prostu oczekiwałem od tych spotkań po prostu tego „CZEGOŚ” –  „czegoś” o mocy kopniaka w genitalia (drogie Panie cieszcie się, że nie wiecie o czym mówię – jako młody adept piłkarski miałem taki kontakt z kolanem kolegi i myślę, że LÓD, który zatopił TITANICA nie dałby rady wtedy mi pomóc).

Dodatkowo w czasach gdy jeszcze nie znaliśmy FOTOSHOP’a ( ja nadal nie znam tego szatańskiego narzędzia – zresztą z nowymi technologiami jestem LEGENDARNIE na bakier – próbuję drugi sezon rozgryźć działanie spłuczki w toalecie) mam wrażenie, że kilka Pań, z którymi się umówiłem niekoniecznie przypominało siebie z portalu…

A nie wierzcie jeśli ktoś mówi, że wygląd nie ma znaczenia – na początku ma kolosalne!!!

QUIZ, QUIZ będzie QUIZ! 

Pytanie brzmi: Jeśli ktoś pisze coś do nas, zaprasza do kontaktu to co robimy w pierwszej kolejności? 

Odpowiedź brzmi: SPRAWDZAMY FOTKĘ/FOTKI!!!

Im więcej (ilościowo) tym lepiej, im lepiej wyeksponowana fizjonomia tym lepiej!

I nawet jeśli KTOŚ w tym przypadku zarzuci mi koncentrowanie się na powierzchowności to odpowiem jednoznacznie: A JAKŻE, TO PRAWDA!

No i gdy pewnego dnia dostałem kolejnego maila (nadawcą była Pani Jurkowska aktualna), pośpiesznie zapoznałem się z przydługim wstępem w stylu nam już znanym: „CZEŚĆ” i pognałem obejrzeć FOTKĘ profilową.

Teraz się przyznam – nie pamiętam za cholerę jakie to było zdjęcie, ale musiało mnie jednoznacznie zachęcić do kontaktu.

Co pamiętam?

Odpisałem  zapewne równie wylewnie „cześć” i….zaczęła się nasza wielka, wspólna wyprawa przez życie (wkrótce minie 5 lat gdy powiedzieliśmy sobie przed urzędnikiem „TAK” – Kasia zawsze mnie chwali, że pamiętam o JEJ świętach, ale jak nie pamiętać gdy stale, przy każdej okazji o tym przypomina?)

Pisaliśmy do siebie dużo i często o wszystkim (ten JEJ wielokropek do dzisiaj mnie rozwala), a jakoś tak się musiało złożyć (pewnie biznesy przeszkodziły albo moje wyjazdy weekendowe do stęsknionej suni), że zdążyliśmy się dobrze poznać zanim doszło do pierwszego spotkania.

Kasia pisząc nie pozostawiała żadnych niedopowiedzeń – samotna matka, niezależna na każdym polu itd. (żal mam tylko o tę piłkę nożną, ale o tym już pisałem :)).

Co pamiętam jeszcze?

Na pewno to ja zaproponowałem pierwsze SPOTKANIE, a Kasia jako autochtonka zaproponowała lokal (zresztą to były moje początki w „stolycy”).

Lokal na ŻURAWIEJ (taki lepszy,  przyznam, że nigdy więcej tam nie byłem a dlaczego o tym poniżej), oboje byliśmy „na czas”, czekałem na zewnątrz, Kasia przyjechała taksówką, wysiadła piękna, uśmiechnięta od ucha do ucha blondynka, wysoka (te szpilki…mniam).

TREMA? 

Jaka tam trema, rozmawialiśmy jak najlepsi kumple o wszystkim, zero pytań dotyczących stanu konta, fury i pracy! Uroczy wieczór z mega interesującym rozmówcą!!! Niestety nie obyło się bez trudnych chwil, pojawiły się dwa KRYZYSY, może nawet trzy…

W telegraficznym skrócie:

• PIERWSZY trudny moment: zamawiamy jedzonko, Kasia jakieś tam sałatki, kiełki i inne pierdoły jarmużowe (ściema pełna jak się okazało wkrótce), a ja?….ja PRAGNĘ MIĘSA!!! Całe moje JESTESTWO krzyczy „Macieju opierdol ze smakiem stado bizonów”….no i poszedłem w jakiś neutralny BIO VEGE produkt…
• kolejny kryzys? Kasia wlewała w siebie NIEOGRANICZONE ilości napojów wyskokowych, była jak SPONGEBOB – gąbka na wszystko co ma procent na etykiecie! W tamtym momencie myślałem, że w 10 sekund uzyskałaby angaż na twarz marki o znamiennej nazwie „WÓDKO POZWÓL ŻYĆ” 😉 albo zastąpiłaby doskonałego JANUSZA GAJOSA w kultowym „ZÓŁTYM SZALIKU” (za tę kreację Mistrz powinien dostać w przedbiegach OSCARA) 

• kur….i na koniec ten pierdolony dźwięk…dzwonek napieprzający gdzieś na zapleczu, wibrujący, wwiercający się w głowę i grający w bilard moją szyszynką – „CZY KTOŚ mógłby to wyłączyć??? HALO, obsługo, może się zainteresuj – ja tu muszę każdym zdaniem udowadniać, że jestem TIPTOP ale jak tu się skupić?” Kolejne chwile mijają, nikt nic nie robi a dzwonek nie chce zamilknąć…No w końcu, wzrokiem desperata ściągam kogoś –  przychodzi młody, pewny siebie Kelner (wypisz-wymaluj gość ze sceny zapodanej powyżej!), uśmiechnięty bezczelnie, mój wzrok mordujący jego i jego bliskich (w myślach konsumuję z braku bizonów na talerzu JEGO ŚWINKĘ MORSKĄ) i mówi coś w stylu: „Szanowny Pan sobie życzy?” Pierwsza myśl: „zajebie gnoja”, ale przypominam, że naprzeciwko siedzi SPANGEBOB, który wydaje mi się być CUDEM więc grzecznie,  rysując tylko zębem o zęba wyduszam z siebie „Pan to słyszy?”

Gość ze stoickim spokojem godnym SENEKI niszczy mnie swoim „oczywiście i dlatego ponawiam pytaniem, czego Pan sobie życzy?”

Tego już za wiele, moją chęć SPRZEDANIA SIĘ rozumiem, ale nie dam rady z tym typem, będą zamieszki w lokalu zaraz niechybnie i kiedy już oczami wyobraźni widzę płonący lokal, zakrwawione obrusy i takie tam świąteczne rekwizyty Pan wypala…

„łatwiej by nam się rozmawiało gdyby przemieścił Pan swój szanowny łokieć z przycisku wzywającego obsługę bo strasznie głośno (…)”

W tamtym momencie chciałem tylko zniknąć z powierzchni ziemi, stać się miarą „1 NIEWIDOCZNY” w Sevres…niestety typ zachwycony ripostą, sprzedaje kolejne uśmiechy, Kasia obrusem łzy śmiechu ściera….

Wiecie już, że pomimo gwałtu dokonanego tamtego wieczoru na mojej samoocenie (już nigdy nic nie było takie samo) jesteśmy jednak razem!!!

Po pierwszej randce były kolejne (bez wygibasów), ciągle pisaliśmy do siebie, dzwoniliśmy a pewnego dnia wracając razem taksówką (wieczór był chłodny i mega cwane i chytre wydawało mi się oddanie Kasi mojej marynarki – a nuż zaprosi mnie w końcu do siebie?) podjechaliśmy do Kasi na osiedle, Pan taksówkarz kasuje, wysiadam z Kasią, nadzieja na moje twarzy obecna jak zarost (zaproś no zaproś plliiiissss), Kasia podchodzi (scena jak w „matrixie” – slowmotion), ściąga marynarkę (ryło moje krzyczy zapewne: „nnniiiieeeeeee” – też w zwolnionym tempie) dostaję buziak i słyszę „dobranoc”…

Wsiadam do taksówki (Pan jak się później okazało z zainteresowaniem przyglądał się moim manewrom) i ruszamy do mnie…

W pewnym momencie słyszę od strony kierownicy „przykro mi – skasuję Pana jak za dzienny kurs”

Jeśli czyta to ktoś kto trzyma za mnie kciuki w tej historii to jesteśmy prawie już przy happyendzie!

Po mnogich knowaniach godnych Lady Makbet ostatecznie udało mi się naruszyć mir domowy Kasi…wtedy spędziłem ciekawy czas z młodocianą Zuzanną oglądając „Zaplątanych” i rozprawiając o życiu z 6latką 🙂 , gdy już Zuzanna poszła spać, ja również – a jakże – taksówka i do siebie 🙁

Ostatecznie…nawet nie pamiętam jak to się stało, że zostałem na noc. Wiem, że już staroświecko byliśmy wtedy na pewno parą (nie obyło się bez sakramentalnego – „chcesz chodzić ze mną?” – w końcu jestem z prowincji ;)).

Zamiast podsumowania drobna rada – jeśli jesteście sami i chcecie to zmienić – NIE BÓJCIE SIĘ INTERNETÓW! 

Ja swoje szczęście (i swój krzyż 🙂 znalazłem właśnie tam i zaprawdę powiadam Wam – jest dobrze 🙂

P.S. Szanowne Panie taka mała rada. Jak facet chce zapłacić rachunek w knajpie to nie wpędzajcie go we wkurw – chce – niech płaci! To w żaden sposób nie ogranicza WASZYCH wolności i praw, a my naprawdę jesteśmy wtedy szczęśliwsi 🙂

No dobra …….. klamka zapadła. Znaczy – zapadła już dawno, ale do dnia dzisiejszego była bardziej w sferze planów. Dzisiaj plan wchodzi w fazę realizacji …… dlaczego?

Ano dlatego, że …. od dzisiaj mamy na Majorce gdzie mieszkać 😉

Polecieliśmy w lutym – w sumie spontanicznie. Od paru tygodniu rozglądaliśmy się bowiem za mieszkaniem i w zasadzie każde jedno, które sobie upatrzyliśmy – znikało. W związku z powyższym plan, by sprawą zająć się w kwietniu – musiał zostać drastycznie zmodyfikowany. W końcu nie chcieliśmy mieszkać gdziekolwiek. Chcieliśmy mieszkać w miejscu, które każdego ranka będzie nam pokazywało, że bez względu na wszystko – spełniamy nasze marzenia!