Czekaliśmy na ten moment od samego początku pobytu na naszej „ziemi obiecanej” – mecz miejscowego RCD Mallorca w Primera Division! Dla niewtajemniczonych…11tu na 11tu, piłka jedna, dwie bramki – jednym słowem – zawody w piłce nożnej!

Po latach tułania się po boiskach w niższych klasach rozgrywkowych Panowie się „spięli” na naszą przeprowadzkę i po barażach awansowali do ELITY. „Na farcie” ale dali radę.

W naszym gospodarstwie domowym w ubiegłym sezonie doszło do niewytłumaczalnej zamiany…Kasia będąca definicyjną wręcz OPTYMISTKĄ śmiała się z moich zapewnień, że Kopacze z Majorki się zepną i zrobią nam prezent w postaci awansu. Wyliczała jednym tchem powody, dla których moje twierdzenie, że zobaczymy w PALMIE na estadio najlepsze hiszpańskie ekipy (tak BARCO – hiszpańskie 😊) to rojenia wariata.

A ja? Z urodzenia pesymista, z wpisanym w duszę defetyzmem akurat w tej kwestii jak mantrę powtarzałem – AWANS jest pewny. Co mi się stało? Nie mam pojęcia, ale ten OPTYMIZM nie jest wcale taki destrukcyjny jak mi się od 42 lat wydawało 😉

Po awansie wszystko na szczęście wróciło do normy (ufffff – odetchnąłem, znowu mogę planować sobie po nocach i „wpisywać w grafik”, co złego niechybnie spotka mnie w najbliższym czasie), moje swojskie „musimy zobaczyć w tym sezonie jak najwięcej spotkań bo spadną na 100 %” ściera się z Kasi „więcej wiary w nich, za rok w pucharach będą grali”.

Małżonka jako niezawodny organizator naszej egzystencji (wyboru raczej nie miała, doświadczając od lat wielu mojego nazwijmy to…”zagubienia bytowego”) zabrała się za kluczowe sprawy w stylu…”PHI co za słaby kolor koszulek ma ten klub, nie będę dobrze w tym wyglądała”😉.

Kalendarz rozgrywek, plan stadionu, kadra zespołu – rozpisane, przemyślane, zaplanowane – do realizacji!

Na „pierwszy ogień” poszedł mecz z ATLETICO Madryt – trzecią siłą ligi, wiecznie DRUGICH jak lubię o nich myśleć (oboje nie lubimy trenera niejakiego SIMEONE – brutal i drań).

Fajerwerków nie oczekiwałem, Majorka walczy o utrzymanie, ATLETICO o mistrzostwo – zawyrokowałem szybciutko – „będą bęcki”. Kasia coś tam mamrotała o „przełamaniu złej passy”, ale nie kodowałem zbytnio…

Bilety zakupione (tanie nie są – 50 EUR/sztuka za miejsca „na łuku”) x 5 OSOBNIKÓW – Ekipa skompletowana, wszystko umówione, transport ogarnięty, jedziemy.

No właśnie, ruszyliśmy nawet sprawnie, autkiem radosnym na 2 godziny przed pierwszym gwizdkiem.

60 kilometrów pod bramy stadionu, z czego połowa autostradą – czasu zatem aż nadto.

Ja pier….le – jeżeli jeszcze kiedykolwiek od kogokolwiek usłyszę, że w Warszawie są korki to będę miał wyrok za morderstwo!

Ostatnie PIĘĆ kilometrów jazdy (ta jasne) to…rozmyślania czy w ogóle zobaczymy mecz. Rozpacz kompletna, jakaś niemiecka turystka pamiętająca czasy KULTURKAMPFU z „balkonikiem” i pieskiem na wózeczku z powodu niedowładu nóg wyprzedziła nas błyskawicznie i zniknęła za zakrętem…(przesadzam troszkę, ale tylko odrobinę aby podkreślić beznadzieję sytuacji 😉).

Na 1,5 km przed obiektem westchnień…w akcie desperacji postanowiliśmy zaparkować i ruszyć spiesznie ku rysującemu się w oddali ESTADIO.

Zapomniałem tylko o moim TATUSIU (w metrykę mu nie zaglądam, ale już prawie emeryt), który jako zapalony kibic piłkarski udał się z nami na meczycho 😊

Nasz SKŁAD: FIT Żona , Dwóch Kumpli wyżyłowanych i nieprzyzwoicie sprawnych (jest powód do nielubienia 😉), ja dźwigający kumulację NADKILOGRAMÓW całej wycieczki i „Pan Tata” który jak zaczął palić w wieku lat NASTU tak nadal nie może przestać.

Wyrwaliśmy jak rodacy na otwarcie LIDLA, dystans – niby niedaleko ale…od ŚLUBNEJ opierdol dostałem już w połowie podbiegu „Tatę porzuciłeś, zwolnij bo sobie Teściu krzywdę zrobi” – moja argumentacja, że przecież nie przekręci się przed meczem bo bardzo chciał go zobaczyć nie spotkała się ze zrozumieniem…

W 25tej minucie meczu (niestety już przy stanie 0:1 o czym poinformowała nas APPKA Kasi) dotarliśmy pod kołowrotki. Zafundowaliśmy PAPIE jeszcze finisz po +/- STU schodkach i weszliśmy…

Co tam się działo?

W tym miejscu muszę poinformować/przypomnieć – mamy z Żoną (i resztą Ekipy raczej też) …odmienne spojrzenie na futbol.

Wszyscy szczęśliwie zajęliśmy nie nasze miejsca (na naszych już ktoś zapewne siedział) i raczyliśmy się widowiskiem.

Mój stan można by swobodnie określić jako…SZOK.

Już na wspomnianych przy stadionowych schodach zafundowano mi gratisowo KONSTERNACJĘ gdy zobaczyłem kolesi w koszulkach ATLETICO swobodnie przemieszczających się wśród kibiców miejscowych…dalej już było tylko ciekawiej.

Na koronie stadionu FIESTA gastronomiczna – piwko, mnóstwo stoisk z amciu-amciu różnorakim, nawet LODY wypatrzyłem. I wszędzie ten MISZMASZ koszulkowy – kibice obu ekip razem, nikt nikogo nie reanimuje, gazu BRAK, HELIKOPTERA ani charakterystycznego odgłosu jaki wydaje broń na gumowe kule – nie odnotowano.

Tęsknym (trochę zrezygnowanym) wzrokiem rozglądałem się chociaż za POLEWACZKĄ policyjną – NIC…

Co do naturalnych, swojskich jakże BLUZGÓW nie mogę się za bardzo wypowiedzieć – moja znajomość katalońskiego jest znikoma. Towarzysz wycieczki – TOMEK zwrócił mi tylko uwagę na ciekawe zjawisko, a mianowicie:

– jak ktoś chce komuś w PALMIE na stadionie nawrzucać to po prostu – SRA NA NIEGO!

Czasownik SRAĆ jest tu wszechobecny – kibice na sędziego (i jeśli dobrze wyłapaliśmy to też na matkę jego), piłkarze na siebie wzajemnie (było „CZERWO” w meczu za pyskówkę), rodzice na ganiające po obiekcie dzieci, dzieci na rodzicieli – istne „MASY KAŁOWE” w przekazie!

JAK się tak wszyscy radośnie oralnie „wypróżniali” poleciałem zwiedzać – przejścia między sektorami – krat brak.

Szczytem była sytuacja gdy jakieś dwa pryszczate nastolatki w koszulkach madryckiego klubu poprosili abym im FOTKĘ strzelił – pora umierać – świat się kończy…

Do sektora kibiców przyjezdnych wszedłem jak na własną KOMUNIĘ – chyba byłem mile widziany 😊

Wisiała tam flaga kibiców PENA POLONIA – polskiego fanklubu ATLETICO – pewnie zrobiłoby mi się nawet miło gdybym nie wiedział, że stoi za tym średnio przeze mnie lubiany – RUCH CHORZÓW.

Zdruzgotany wróciłem na swoje miejsce i wsłuchując się w „KTO na KOGO sra” doczekałem końca widowiska.

Mecz zakończył się rezultatem 0:2 – Majorka miała swoje szanse, ale niestety nie zrobili przyjemności mojemu TATUSIOWI ☹ Zafundowaliśmy sobie jeszcze SESJĘ zdjęciową na obiekcie i ruszyliśmy (via STACJA BENZYNOWA – ktoś wie dlaczego 😉?) w stronę naszego CALA D’OR.

Knuć zaczęliśmy jeszcze na stadionie, PLAN nabrał realnego kształtu w drodze powrotnej, padły deklaracje jednoznaczne – KOMBINUJEMY (w oficjalnej sprzedaży nie ma szans) bilety na zbliżający się mecz z tym fajniejszym klubem z MADRYTU 😊

P.S. Nie wiem czy mam się cieszyć czy martwić, ale przyłapałem ŻONĘ na inwigilacji siatki połączeń lotniczych z kontynentem – daty dziwnym trafem pokrywają się z meczami wyjazdowymi naszego wyspiarskiego klubu 😊

Zuzanna chodzi do hiszpańskiej szkoły! Uwierzycie? Ja ciągle jeszcze nie mogę 🙂 Po całych tych papierologicznych zawirowaniach nie sądziliśmy, że w ogóle zacznie o czasie ale jednak się udało. I powiem Wam jedno …… ta szkoła to najlepsze co młodą mogło spotkać!

Żeby zapisać dziecko do jakiejkolwiek państwowej szkoły na Majorce potrzebny jest meldunek.

Żeby natomiast móc się tutaj zameldować niezbędna jest karta rezydencji, o której dowiedzieliśmy się dosłownie na tydzień przez zakończeniem sierpnia. Zapytacie co zatem robiliśmy przez prawie 3 miesiące mieszkania tutaj? Ano czekaliśmy na numery NIE – według informacji uzyskanych na początku miały one wystarczyć do zameldowania i zapisania Zuzi do szkoły. Wydanie tych numerów zajęło Hiszpanom 2,5 miesiąca. Kiedy pobiegliśmy z nimi do urzędu byliśmy naprawdę mega zdziwieni, że możemy je sobie tak naprawdę wsadzi w d……. Nie pomogły nawet znajomości naszego Juana w urzędzie gminy. Bez karty rezydencji meldunku nie będzie …… a bez meldunku……

Zaczęły się gorączkowe próby umówienia na tzw. CITĘ czyli wizytę w urzędzie imigracji w Palma de Mallorca. Termin? Październik 2019 …… trochę późno – biorąc pod uwagę, ze rok szkolny zaczyna się 11 września. Co robić, co robić? No cóż …… trzeba będzie błagać w szkole 😉 Mamy w końcu umowę najmu, mamy poświadczenie, ze ten najem jest opłacony i co ważne – jesteśmy obywatelami Unii Europejskiej, w której do 16 roku życia jest obowiązek szkolny. Niby wiedzieliśmy, że powinno się udać, ale strach i nerwy były.

Szkołę otworzyli 2 września.

Byliśmy tam w sumie 3 razy. Nie udałoby się pewnie bez pomocy Dorotki, która z wielkim brzuchem, 2 dni przed porodem dzielnie towarzyszyła nam jako tłumacz. Ale się udało.

Zapisana. Zakupiliśmy książki za bagatela 300 EUR i 12 września nasze dziecię wyszło rano na autobus (chcieliśmy odprowadzić, odwieźć – najlepiej wejść z nią na lekcję …. ale usłyszeliśmy, ze to siara).

No i jak w tej szkole?

Żeby była jasność …… Zuza po hiszpańsku zna jakieś kilkanaście słów. Szczerze mówiąc naprawdę bardzo ją podziwiam ….. kiedy sobie myślę o tym, że miałabym chodzić do 3 klasy gimnazjum, gdzie wszyscy będą mówiąc w języku, którego nie znam …. Byłabym przerażona. Ona nie była. Nie wiem czy trochę nas oszukiwała czy rzeczywiście jest taka odważna. W każdym razie na kolejne pytania o jej samopoczucie zaczynała już reagować znudzeniem i zniecierpliwieniem. Jak się teraz okazuje – słusznie.

Po pierwsze majorkańskie szkoły mają ogromne doświadczenie w nauczaniu obcokrajowców. Umówmy się ….. mieszka tu od groma Niemców, Polaków czy Anglików. U Zuzy w klasie jest Duńczyk, Argentyńczyk oraz dziewczynka z Indii. Już w momencie zapisywania jej do klasy pan w sekretariacie uspokajał mnie, że jej nieznajomoć języka to żaden problem. Jednak wtedy prawdę powiedziawszy pomyślałam sobie, że koleś trochę pieprzy. No helloł!

Pierwszy dzień pokazał jak bardzo się myliłam.

Kiedy młoda rano pojechała na zajęcia – pierwszą godzinę spędziła w gabinecie Wicedyrektorki podczas gdy nauczyciele debatowali do której klasy ją przydzielić. Na etapie zapisu mogliśmy wybrać klasę artystyczną lub klasę z niemieckim. Oczywiście wybraliśmy pierwszą. Kto by chciał się uczyć dwóch języków na raz? Woleliśmy, żeby skupiła się na hiszpańskim a poza tym ona lubi wszelkie muzyki, plastyki i inne takie. Jednak okazało się, że do tej klasy trafili w zasadzie sami miejscowi. W tej drugiej – nie dość, że jest mieszanka narodowościowa to jeszcze jest tam już jedna Polka. Zuza została poproszona o świadomy wybór – przy czym od razu jej zaznaczono, że w klasie z niemieckim będzie jej zdecydowanie łatwiej. Kiedy rzeczywiście zdecydowała się na tę opcję – pani Wicedyrektor zaprowadziła ją do sali osobiście i poprosiła dziewczynkę z Polski by z Zuzą usiadła i przynajmniej na początku się nią zajęła.

Wyobrażacie sobie coś takiego w polskiej szkole?

Byłoby zapewne tak – zapisała się – niech chodzi. Tutaj jest inaczej. I przekonujemy się o tym każdego kolejnego dnia!

Nie dalej jak wczoraj Pan od fizyki zaproponował młodej, że znajdzie dla niej podręcznik po angielsku, żeby mogła się z niego uczyć i zaliczać sprawdziany. Pani od catalany powiedziała jej, że nie musi czytać lektur – zamiast tego będzie robiła jakieś proste ćwiczenia, dzięki którym szybciej nauczy się podstaw. Nauczyciele są tutaj tak nastawienie na ucznia i na to by mu pomóc, że chyba jeszcze nigdy nie spotkałam się z takim podejściem. Dziecku, które nie zna języka stwarza się tutaj warunki, które mają maksymalnie ułatwić przebywanie w szkole. Za dwa tygodnie Zuza dostanie nauczyciela, który będzie ją uczył hiszpańskiego w czasie kiedy pozostała część klasy będzie miała normalnie lekcje. Oczywiście Zuza będzie musiała materiał nadrobić ….. ale na szczęście poziom nauczania w Hiszpanii nie jest zbyt wysoki. Materiał z matematyki to mniej więcej poziom 4 klasy naszej szkoły podstawowej i zanim mnie ktokolwiek jeszcze raz zapyta czy mnie to nie martwi – odpowiadam NIE!!!!!  Jak czterdzieści lat żyję nie udało mi się nigdy wykorzystać w życiu sinusa, cosinusa czy tangensa. Cieszę się, że moje dziecko będzie mogło skupić się w 90% na nauce języka a nie na rzeczach, które jej się nigdy do niczego nie przydadzą,

Lekcje w majorkańskiej szkole zaczynają się codziennie o 8.00 i kończą o 14.00. Biorąc pod uwagę co dzieje się teraz w liceach w Polsce ….. to kolejny pozytyw. Do tego dzieci są zabierane rano ze swoich miejscowości przez szkolny autobus, który zawozi je pod sam budynek szkoły, a po zakończonych zajęciach – czeka na nie i rozwozi z powrotem. Żadnej logistyki, kombinowania, podwózek. Jedyne co Zuza musi rano zrobić to dojść na przystanek, co zajmuje jej koło 10 minut.

Czego młoda się uczy?

W zasadzie głownie języków:) W tygodniowym planie lekcji ma dwie godziny angielskiego, dwie niemieckiego, catalan oraz hiszpański. Do tego matematyka z fizyką i chemią, biologia z geografią, w-f. Lekcje nie są pooddzielane przerwami jak to ma miejsce w polskiej szkole – rano odbywają się dwie godziny pod rząd, później następuje półgodzinna przerwa i kolejne 3 lekcje, po których znowu 15 minut przerwy. Dzieci mają do nauczycieli zupełnie inny stosunek. Jest zdecydowanie mniejszy dystans i więcej luzu.

System ocen na Majorce? Od 0 do 10. Koleżanka Zuzi z klasy próbowała przełożyć jej to jakoś na nasze warunki ale ostatecznie nie do końca jeszcze wiemy , od której oceny jest już ok 😉 Okaże się. I to bynajmniej nie na zebraniu bo takowych też tutaj nie uświadczycie. Jeśli jest taka potrzeba – rodzice są zapraszani na indywidualną rozmowę. Z tego co zrozumiałam są jakieś dni otwarte jednak nie ma to kompletnie nic wspólnego z naszymi polskimi wywiadówkami.

Kiedy o 14 Zuza odzywa się do mnie z autobusu, ze już jedzie – ciągle jeszcze mam taki moment, że łapie mnie nerw czy wszystko było dzisiaj ok.

Jak już napisałam wcześniej – podziwiam moje dziecko. Każdego dnia idzie w miejsce, w którym stara się porozumieć z ludźmi i zrozumieć co do niej mówią. W miejsce, gdzie musi robić notatki w nieznanym na razie języku. Chodzi tam z chęcią i bez strachu. Jest ciekawa.

Kiedy się tutaj przeprowadzaliśmy wiedzieliśmy oczywiście, że pójdzie do państwowego gimnazjum i niejednokrotnie rozmawialiśmy z nią o tym. Tłumaczyliśmy, że to dla niej ogromna szansa, że za rok będzie znała płynnie dwa języki (po angielsku mówi świetnie) a to da jej w życiu zdecydowanie więcej niż jakikolwiek tangens czy cotangens.

Gdy to było w sferze rozmów nie wywoływało we mnie jednak takich odczuć, jakie pojawiły się teraz. Jestem z mojej córki naprawdę mega, mega dumna. I po raz pierwszy dotarło do mnie ostatnio, że wychowujemy obywatela świata. Młodą kobietę, która w wieku 14 lat widziała już pół świata, podróżowała sam samolotem, ogląda angielskie filmy bez lektora czy napisów, a na prezent urodzinowy wybiera sobie wycieczkę do Londynu na przepiękny musical. Kobietę, która w tymże Londynie powiedziała mi „będę tutaj mieszkać”. I mimo jej TYLKO 14 lat ….. ja wiem, ze tak będzie.

Jak już pisałam wcześniej – Majorka kusi nie tylko pięknymi plażami i turkusową wodą, ale także tym, co ta piękna woda oferuje pod kątem kulinarnym. W zasadzie w każdym większym sklepie kupicie tutaj bez problemu świeże krewetki, mule, kalmary i ryby. Aż żal nie korzystać  – tym bardziej, że są często tańsze niż mięso.

Dlatego mam dla was dzisiaj kolejny przepis, który wykorzystuję tutaj wyjątkowo regularnie. Niestety w  jeden ze składników tego przepisu muszę  się zaopatrywać w Polsce, ponieważ na Majorce nie widziałam go jeszcze nigdzie …. Ale póki co daję radę – Maciej lata co miesiąc a goście też chętnie przywożą mi małe saszetki, dzięki którym mogą potem zajadać się tą fantastyczną zupką.

Jeśli nie jesteście fanami owoców morza – możecie spokojnie przygotować tę zupę w wersji z kurczakiem lub łososiem – gwarantuję, że będzie równie pyszna.

To co? Gotujemy?

Składniki:

Saszetka pasty TOM YUM (do kupienia w każdym Carrefourze, Kuchniach Świata, Piotrze i Pawle)

2 puszki mleka kokosowego

Kostka warzywna (lub mięsna jeśli gotujecie z kurczakiem)

Krewetki, kalmary (moga być mrożone), kurczak lub łosoś pokrojony w kostkę – ilość – wedle uznania (pamiętajcie tylko, ze mrożone owoce morza w trakcie gotowania maleją!!!)

250 g pieczarek, pokrojonych w plasterki

Kiełki fasoli MUNG

Makaron (ja używam chińskiego makaronu takiego jak w zupkach instant – ale możecie tez skorzystać z ryżowego czy innego Wasze ulubionego)

Natka pietruszki lub kolendra

Przygotowanie:

W garnku zagotujcie wodę – mniej więcej litr, półtora litra. Po zagotowaniu dodajcie do niej kostkę rosołową i mleko kokosowe. W międzyczasie na patelni rozgrzejcie odrobinę oleju i wyłóżcie pastę TOM YUM – uwaga może pryskać!!!! Pasta powinna się odrobinę przypalić.

Pastę przekładacie do garnka, mieszacie dokładnie i doprowadzacie do wrzenia. Dodajecie owoce morza, ryby lub kurczaka (osobiście kurczaka wolałabym najpierw podsmażyć ale wynika to z faktu, że nie przepadam za gotowanym mięsem). W międzyczasie na patelni po paście podsmażacie pieczarki. Dodajecie do garnka.

Kiedy mięso/ryby jest już ugotowane – wrzucacie makaron (ten, którego ja używam nie wymaga gotowania) i kiełki fasoli MUNG. NA koniec dodajecie posiekaną natkę lub kolendrę.

Zupka jest ostra, ale naprawdę przepyszna. My uważamy, że pełnię smaku osiąga następnego dnia, kiedy wszystkie składniki się „przegryzą” – jednak nie przeszkadza nam to zajadać się nią także od razu po ugotowaniu.

Doskonałym dodatkiem to niej jest …… oczywiście bagietka!

Z całą pewnością widzieliście nasze Stories na Instagramie sprzed dwóch tygodni – kiedy to postanowiliśmy wynająć auto w wersji cabrio i zwiedzić wyspę w nieco inny sposób.

Nie chodziło oczywiście jedynie o fajne fotki dla Was – choć nie ukrywam – jeśli się prowadzi bloga – jest to istotne. Tak naprawdę chcieliśmy sprawdzić kolejną firmę wynajmującą na Majorce auta – tak się złożyło, że jest to przy okazji firma Juana Roiga, od którego wynajmujemy w Cala d Or nasz piękny dom. A chcieliśmy sprawdzić ją dlatego, że z kimkolwiek miejscowym byśmy nie rozmawiali – wszyscy nam wypożyczalnię ROIG ogromnie chwalili.

Ale od początku!

90% osób, które przyjeżdżają na swój majorkański urlop – wypożycza tutaj samochód. Po pierwsze – warunki do jazdy są na wyspie naprawdę bardzo w porządku (szczególnie jak się przyzwyczaicie do serpentynek i zakrętów co chwila), po drugie – ruch na drogach jest cywilizowany – jest prawostronny, kierowcy jeżdżą ostrożnie, nikt na nikogo nie krzyczy i nie wyprzedza na trzeciego.

Samochodem na Majorce możesz tak naprawdę dojechać wszędzie (poza Cap de Formentor, który w sezonie jest zamknięty dla ruchu samochodowego) – mało tego – odległości nie są zatrważające, więc wynajmując auto na 4 dni, zobaczysz bardzo dużo, a z pewnością liźniesz wszystkich największych atrakcji turystycznych!

Podczas każdego z naszych 4 poprzednich wyjazdów tutaj, zawsze braliśmy sobie samochód …… i za każdym razem wypożyczaliśmy go w innej firmie, więc mamy dla Was całkiem wyczerpujący przewodnik:

NA CO ZWRACAĆ UWAGĘ WYNAJMUJĄC AUTO NA MAJORCE?

Po pierwsze wynająć auto możesz na dwa sposoby:

• Poprzez stronę brokera lub linii lotniczych – np. podczas zakupów biletów w Ryanair – linie oferują Ci bardzo tanio auto na cały okres pobytu.
• Poprzez stronę wypożyczalni

Mimo, iż opcja pierwsza zawsze wydaje się niesamowicie kusząca – sami dwukrotnie popełniliśmy ten błąd i wynajęliśmy samochód za pośrednictwem Ryanair – jeśli możecie wybierać – zdecydowanie polecam opcję numer 2.

Dlaczego?

Ano dlatego, że na stronie brokera czy też linii starają się sprzedać Ci jak najtaniej i nie informują, że na miejscu będzie trzeba dokupić ubezpieczenie czy dopłacić za różne opcje, które mogą Ci się później wydać interesujące. Powiecie teraz – helooooł, ale Ryanair oferuje pełne ubezpieczenie za 20 EUR. Super ….. Raz takowe wykupiliśmy i wiecie co się okazało na miejscu? Że to „pełne ubezpieczenie” to ubezpieczenie w Ryanair i gdyby cokolwiek się stało to i tak będziemy musieli ponieść koszty naprawy i ewentualnie potem ubiegać się o ich zwrot u ubezpieczyciela.

Powiecie – ok, warto zaryzykować ….. w końcu co się może stać? I tutaj sprowadzę Was na ziemię …… bo stać się może Kochani wszystko. Od sytuacji, w której ktoś odjedzie z parkingu po tym jak solidnie porysował lub wgniótł Wasz zderzak (no dobra – to jedyny minus jazdy Hiszpanów – parkują zderzak w zderzak)  – do najzwyczajniejszej kradzieży! W lutym mieliśmy „przyjemność” jeździć autem, do którego ewidentnie próbowano się włamać. Nie macie pojęcia jakie nerwy towarzyszyły nam przy oddawaniu tegoż samochodu, ponieważ oczywiście nasze ubezpieczenie było …… w Ryanair i mieliśmy potężną blokadę środków na karcie.

A skoro już o tym mowa …..

Cena wynajmu auta bardzo często wydaje Wam się mega atrakcyjna prawda? 40 EUR za 5 dni? Woow …. Aż kusi, by się zdecydować!

Ale tutaj wracamy do tego – co powyżej – jeśli widzicie takie ceny, szczególnie w sezonie – to po prostu musicie liczyć się tym, że wynajmujecie pojazd nieubezpieczony lub ubezpieczony częściowo i to z wkładem własnym. Jeśli zatem decydujecie się mimo wszystko na „taką atrakcyjną ofertę” nie dziwcie się, iż w przypadku jakiejkolwiek szkody – będziecie musieli słono zapłacić.

Do tego, w wielu firmach wynajmujących, mimo, iż reklamują one pełne ubezpieczenia – tak naprawdę nie są one do końca pełne. Musicie zwracać uwagę na wszelkie wyłączenia, które w zdecydowanej większości ofert dotyczą szkód na koła, szyby oraz podwozie.

No i blokady – płacąc owo 40 EUR (+20 EUR ubezpieczenia Ryanair) za 5 dni wynajmu Fiata 500 nie widzieliśmy, iż na lotnisku zostaniemy postawieni przed wyborem: albo dokupimy ubezpieczenie za 200 EUR albo musimy zgodzić się na blokadę na karcie kredytowej w wysokości prawie 2000 EUR.

Fajnie co?

W lutym zgodziliśmy się na blokadę ……. W kwietniu dokupiliśmy już ubezpieczenie, zatem wynajem nie kosztował nas 40 EUR a ponad 300!!! Bo poza ubezpieczeniem – musicie przy odbiorze samochodu zapłacić także za pełny bak paliwa, który notabene został wyceniony na około 100EUR. To ciekawe szczególnie, że był to bak Fiata 500, a my nasza KIĘ SPORTAGE z dwulitrowym silnikiem tankujemy do pełna za 77 EUR!!!

Zresztą cała ta polityka paliwowa full to empty jest mocno sterowana. Wolałabym z całą pewnością dostać auto z pełnym bakiem i z tak samo pełnym musieć je zwrócić. Trudno przecież „wyjeździć” paliwo do samego końca, a te niby zwroty za to co pozostało …. Są naciągane.

Do wszystkich tych myków i haczyków dochodzą niestety kolejne – najczęściej są to:

• Dodatkowa opłata za drugiego kierowcę
• Dodatkowa opłata w przypadku, kiedy kierowca nie jest właścicielem karty kredytowej, którą płacimy za auto

Jak to jest zatem w ROIG?

Cena wynajmu auta zdecydowanie nie wynosi 40 EUR za 5 dni –  poza sezonem zapłacicie raczej około 35 EUR za dzień, a teraz w sezonie nasi znajomi korzystali z promocji 20% off  (nie jakiejś specjalnej – dostępnej dla wszystkich) i płacili 39 EUR za dzień (przy wypożyczeniu na 3 dni)

Skąd ta różnica?

Pierwszym i podstawowym powodem jest fakt, że cena, którą płacicie obejmuje pełne ubezpieczenie auta. Nie ma tu ukrytych wyłączeń i wykorzystywania niewiedzy turystów. Nie ma sytuacji, w których nagle okazuje się, ze trzeba coś dopłacić. Cena przy rezerwacji równa się cenie, jaką zapłacicie przy odbiorze auta, bez względu na to jaką kartą będziecie płacić itd.

Po drugie – nie ma mowy o jakichkolwiek blokadach na karcie kredytowej – chyba, że świadomie decydujecie się na wypożyczenie auta z niepełnym ubezpieczeniem – wtedy strona pokazuje Wam dokładnie jak wysoka będzie blokada.

Po trzecie – w cenie wynajmu otrzymujecie możliwość dopisania drugiego kierowcy.

I ostatecznie po czwarte – ROIG stosuje transparentną politykę full to full – czyli płacicie rzeczywiście za paliwo, które wykorzystaliście. Dla wygody Klientów – zaraz obok wypożyczalni w Cala d Or jest stacja paliwowa, gdzie (sprawdziliśmy) są normalne, rynkowe ceny benzyny.

Minusy?

W sumie zauważyliśmy tylko jeden, o którym zresztą niezwłocznie poinformowaliśmy naszego Juana. Mimo, iż my Polacy jesteśmy coraz bardziej wielojęzyczni i często nie sprawia nam kłopotu porozumiewanie się po angielsku czy niemiecku – nie widzę powodu, dla którego strona roig.com nie miałaby być przyjazna językowo także dla nas (jest po angielsku, niemiecku, francusku). Szczególnie ,iż Polacy stanowią naprawdę duży procent turystów na Majorce!

Gdyby nie fakt, że mieszkamy w Cala d Or – pewnie w ogóle nie dowiedziałabym się nigdy o tej firmie (tutaj jest bardzo znana i polecana – nie tylko ze względu na auta, ale też autobusy, rowery oraz wycieczki). A szkoda, bo wcale nie trzeba stacjonować w Cala d Or, by wypożyczyć sobie autko od Roiga. Na screenie poniżej możecie zobaczyć rozwiniętą listę lokalizacji, gdzie możliwy jest odbiór!

Reasumując!

Jeśli wybieracie się na Majorkę to na pewno powinniście rozważyć wynajem samochodu. To da Wam możliwość zobaczenia wyspy tak jak chcecie, kiedy chcecie  i w swoim własnym tempie. Oczywiście – są tutaj biura podróży i możecie sobie zakupić przeróżne wycieczki. Jednak wiadomo – wycieczka ma określony program, do którego trzeba się dostosować a nie każdy z nas lubi zwiedzać wnętrza kościołów czy muzea.

Nie powiem, że sami nie korzystamy z usług biur wycieczkowych bo robiliśmy to zarówno na Dominikanie, jak tez w Meksyku czy Zanzibarze. Po prostu są takie miejsca, w których nie chcemy prowadzić samochodu i wolimy oddać się w czyjeś doświadczone ręce.

Jednak Majorka to Majorka. Tutaj możecie zaplanować sobie swoje własne wycieczki i zobaczyć to – co Was najbardziej interesuje, bez względu na to czy będą to tylko plaże, czy tez może miejskie jarmarki takie jak nasz – w Felanitx.

Za jakiś czas być może i my będziemy mogli zaproponować Wam zwiedzanie wyspy z nami – oczywiście dostosowane do tego co Wy chcielibyście zobaczyć.

Ciekawe czy znaleźliby się chętni na wycieczki z Maciejem i Kate!

P.S. Jeśli finanse pozwalają Wam na wypożyczenie samochodu w wersji cabrio – ogromnie polecam. Zwiedzanie Majorki w takiej formie jest naprawdę fantastyczne i dostarcza zupełnie innych wrażeń (a przy okazji można się świetnie opalić)

P.S. 2 Nie wiem czy Misio wybaczy mi kiedykolwiek, że nie zgodziłam się na wynajęcie sportowego Porsche w wersji cabrio tłumacząc to faktem, iż Mini Cooper ładniej wyjdzie na zdjęciach 😀

Drodzy Moi,

Po dwóch miesiącach abstynencji literackiej (powody tego milczenia zostaną zainteresowanym wyjawione w następnej mojej publikacji) wracam do Was z wpisem, którego tematykę sami podrzuciliście 🙂

To, że pojawiło się dużo pytań dotyczących naszej na Majorce egzystencji jest „OK” (właściwie powinienem już mówić/pisać jest „vale” :))tyle, że pozostawia mi to niewielkie pole manewru do jakbym to nazwał „delikatnego zakrzywiania rzeczywistości” (Kasia nazywa to „mega wyolbrzymianiem, ale ta SZYKANA to właśnie definicyjne wręcz wyolbrzymienie!).

Pytacie o nasze pierwsze wrażenia, to jak tutaj się żyje, jakie są realne koszty bytowania (za wysokie! to tak na szybko ;))

Pojawiają się również pytania o to jak radzą sobie na wyspie nasze Czworonożne Bydlaki …no cóż, coraz lepiej – dzisiaj przed świtem na plaży wykręciły mi swoją kolejną „podłą akcję”….jacyś młodzi, sympatyczni ludzie, na 99 % uprawiający grę miłosną i….Bydlaki próbujące dostać się do nich na leżaczek…!

Drugi  popisowy numer to właściwie „dwa w jednym” czyli…”przecwałowanie” turyście (tu też spotyka się o 6 rano osobników rezerwujących tereny pod obóz nadmorski) przez świeżutko rozłożony ręcznik/kocyk a jak już turysta ochłonie to można zacząć żebrać o coś dobrego 😉

Do tych sytuacji powyżej „legenda” się należy, a mianowicie: 

• zgodnie z prośbą władz lokalnych w ciągu dnia nie ma nas na plaży (oczywiście SYF pozostawiony przez ludzi daje do myślenia kto nie powinien mieć wstępu na piaseczek),
• psy sikają zanim dojdą te 150 m do plaży (mimo szczerych chęci nie umiem zbierać moczu ;)),
• „klocuchy” zbieram z taką samą namiętnością jak w Polsce (mam wrażenie, że to LOKALESI mają z tym największy problem, turysta, który zabiera psa na wakacje najwyraźniej  woreczki na „klocki” też z tego co widzę zabiera…
• najważniejsze!!! uczciwie muszę stwierdzić, iż tylko czekam, aż „TURYSTY” wyjadą…wtedy ruszymy całą PIĄTKĄ na plażowy podbój wyspy!

Drodzy Czytelnicy żeby jasność była – jesteśmy tu dopiero od 2 miesięcy i tak naprawdę wypowiadanie się jako ekspert w sprawie życia na wyspie byłoby NIEBOTYCZNYM nadużyciem 🙂

Podzielę się z Wami po prostu subiektywnymi przemyśleniami/obserwacjami jakie mam po tych…wakacyjnych (to też ważne) dwóch miesiącach.

Zatem…życie na Majorce jest drogie!

Stwierdzam to z całą odpowiedzialnością świadom powagi sytuacji.

Spotkałem się z opiniami, że nasze CALA D’OR jest drogie jak na Majorkę ze względu na zajefajną MARINĘ, jednolitą zabudowę, mnóstwo zatoczek itd., ale jestem dopiero w fazie testów 🙂

Po kolei:

Wynajem domu…w naszym przypadku jest to…kosmiczna sprawa a precyzyjniej… CZARNA DZIURA dewastująca nasze finanse :). 

Gdyby ktoś jednak nas zapytał o ocenę wynajętego domu (nie poruszając delikatnej kwestii czynszu) to w skali 10 stopniowej dałbym mu z 9 punktów bez naciągania. 

LISTA PRIORYTETÓW:

• widok na morze, bliskość wody (bliżej się nie da!)- mega, bajkowy, marvilloso!
• przyszła szkoła ZUZKI ponoć super (jest rejonizacja) – czy tylko ja się tym martwię, że w połowie września rusza szkoła, a Dziewczyna po kastylijsku zna 4 słowa??? (w ten cywilizowany sposób przemycam w tekście gwarancję wieczornej, niezmąconej czułym słowem awantury z MOJĄ PANIĄ ;)),
• zgoda na PIESIORY w domu! gracias Juan! – o ile w ogłoszeniach rzadko kiedy się o tym wspomina to mamy obserwację, że OŚMIU na DZIESIĘCIU ogłaszających nie chce ZWIERZAKÓW…(jest to o tyle dziwne, że tu wszędzie KAFLE na podłogach, drewna ze względu zapewne na wilgotność to się nie uświadczy).

Dodatkowo: METRAŻ, fajne tarasy, własne zejście do wody, ogrodnik raz w tygodniu, lokalizacja 300m od centrum gastronomii wszelakiej i….mamy odpowiedź na pytanie dot. kosztów wynajmu LOKALU….: nasz przykład jest NIEMIARODAJNY :).

Znamy koszt abonamentu telewizyjno/internetowego (telewizja ze względu na KASI meczyki z „full pakietem SPORT” ) – to wydatek 30 % wyższy niż w Polsce.

Wywózka śmieci, prąd, woda – porównywalnie jak w Warszawie 🙂

Szukając naszego „EM” na wyspie (nigdy nie braliśmy pod uwagę PALMY) to mieszkanie/dom bez opłat w miejscowości wypoczynkowej z KUBATURĄ niezbędną dla nas to koszt między 1000 a 2000 EURO/miesiąc.

Życie codzienne na wyspie też jest drogie…

… ale odnotujmy, iż oboje z MAŁŻOWINKĄ wciąż zarabiam w polskich złotych (korzystając z okazji pozdrawiam urząd skarbowy i ZUS kochany :)) A bardziej doświadczeni WYSPIARZE z polskimi korzeniami mówią, że podstawowy błąd to przeliczanie cen w sklepach na złotówki.

Sam często padam ofiarą tej PUŁAPKI i wtedy w sklepie rozlega się swojskie zawołanie bojowe POLAKÓW spod Grunwaldu…”ja pier….le” okraszone filozoficznym „ale to drogie” i końcowa najbardziej łzawa kwestia „ZUZKA odłóż to, nie  stać nas” 🙂

Najbardziej dołują mnie moje ukochane JABŁUSZKA, dość, że niedobre to jeszcze trzeba dać ze 2-3 EURO za kilogram. Pocieszają za to „owoce morza” – duży wybór, świeże i tańsze niż w Polsce.

Jeździmy na zakupy do LIDLA (12 km spod domu), duży koszyk najpotrzebniejszych produktów to wydatek rzędu 80-120 EURO (ale jest tam naprawdę prawie wszystko).

Co do jeżdżenia, paliwo nas interesujące to koszt ok. 6 PLN za litr, ale zważywszy, że średnia prędkość rozwijana przez nasz wehikuł (Kasi, ja całe życie w kraju służbowym jeździłem) to 60km/h, korków brak, klimatyzacji nie używamy to pewnie wyjdzie na to samo!

Pogrąża nas zdecydowanie najbardziej to, iż często wydaje nam się, że jesteśmy na WAKACJACH 🙂 Knajpy, knajpeczki, churroski…my kochamy turystykę gastronomiczną!

Rankiem obiecujemy sobie w rodzinnym kręgu NARADY (popularny model rodziny 3+2) większą wstrzemięźliwość a wieczorkiem…ehhhhh :).

Wracając do naszych Czworonogów i pytania jak sobie radzą – odpowiedź może być tylko jedna – DOSKONALE!

Martwiliśmy się jak sobie życie tutaj ułożą, długie nocne Polaków rozmowy przeprowadziliśmy i okazało się, że zupełnie niepotrzebnie 🙂

Pierwsza kwestia – no tak…TEMPERATURA…hmmmm….te PSY stale się OPALAJĄ! Na górnym tarasie nic i nikt nie przeszkadza słońcu atakować cały dzień, co robią GŁUPKI? W tym pełnym słońcu 10 minut leżą, ewakuacja do cienia na chwilę i znowu Z POWROTEM! Cykl powtarzany cały dzień…W Warszawie zapomnij o wyjściu na dwór przy +25 stopniach!

Kochają PLAŻE (chociaż od wody stronią), stale chleją wodę pomimo tego, że jest bardzo słona, zabawy w piasku, „ganianki wszelakie”, rozbijanie parawanów…(dobra tu mnie poniosło ;))

Śpią jak zabite – cały dzień na świeżym powietrzu + szum morza przez cały czas oto recepta na twardy sen! W Warszawie bywało z tym bardzo różnie, TILKA jak wiedzą śledzący KASI bloga ma cukrzycę i dużo spacerowała w nocy do wodopoju.

Karmę zamawiamy tak samo jak w Polsce z dostawą pod drzwi (nawet w tym samym sklepie – tylko …. drożej).

Jesteśmy jeszcze przed pierwszą wizytą LEKARZA WETERYNARII (tak, tak jego wizytą u nas a nie na odwrót) u BYDLAKÓW, LEKARZ oczywiście z polecenia, jak będzie ciekawie podzielimy się z Wami odczuciami.

Patrząc na niski poziom usług dla ludności (paznokcie, fryzjer, rzęsy) obawiamy się strzyżenia naszych POTWORÓW (może być i śmiesznie i straszno) a KASIA żartuje, iż muszę już zacząć się uczyć….

Przepraszam za chaotyczny styl (dopiero oswajam się z kulturą picia lekkich trunków od wczesnych godzin ;)) , obiecuję poprawę, a jeśli będziecie chcieli to będę Was dalej oprowadzał po naszym nowym życiu na wyspie… ADIOS, HASTA PRONTO!