Budzik niemiłosiernie wyrywa mnie z błogiego snu. To znak, że jest 6.00 ….. Misiek wstaje zaspany, psy przybiegają radośnie – to już pora na poranny spacer. Czasami udaje mi się zwlec z łóżka i iść z nimi na plażę. Ale tak dobrze mi się tutaj śpi ….. szum morza robi swoje i coraz częściej jednak zostaje w łóżeczku na kolejne 30 minut. Kiedy jednak słyszę trzask otwieranych drzwi i cwałowanie do kuchni …… to znak, że już czas na poranne rytuały: insulina dla Tili, śniadanko dla psów, kawa i jajka sadzone na tostach. Otwieram drzwi na taras …….. chyba nigdy nie znudzi mi się widok promieni słońca odbijających się w tej lazurowej wodzie.

Śniadanie jemy razem!

Póki trwają wakacje nie budzimy na wspólny posiłek młodej ale to się zmieni we wrześniu. Na razie niech śpi – nie wiem w kogo się wdała, ale jej tryb jest kompletnie inny niż nasz: siedzi w nocy i śpi do 11.00. Szkoda, że nie mogła tak kiedyś, kiedy chociaż w weekend marzyłam żeby dała mi pospać do 9.00.

Po śniadaniu przychodzi czas na pracę. Rozkładamy komputery, Maciek zaczyna odbierać swoje setki telefonów. Ja piszę. Woda szumi. Podpływają katamarany, na zakotwiczonych w zatoczce pod naszymi oknami żaglówkach budzą się ludzie. W sumie nie wiem kiedy się okazuje, że jest 10.00 czy 11.00. Czasami udaje mi się zrobić przerwę w pracy i stanąć na orbitreku. Miałam od tego zaczynać dzień, ale – no cóż ….. nie jestem Robotem i nie będę się katować. Dopóki daję radę zrobić trening w ciągu dnia – rano wybieram jednak sen.

Orbitrek ustawiamy przodem do wody ……. Czy ja już mówiłam, że ona tak cudownie szumi? I to światło <3  Tak wiem, opatrzy mi się. Ale na razie jeszcze nie!

Pracujemy zazwyczaj do 15.30.

W międzyczasie dziecię łaskawie budzi się do życia. Psy, o które tak bardzo się martwiliśmy (raaany jak one zniosą upały) wyraźnie przesuwają się po tarasie w poszukiwaniu słońca. Czasami udaje mi się skończyć moje obowiązki zawodowe wcześniej i pójść na górę na leżak. Robię pranie, coś tam pozamiatam …… nieustannie towarzyszy mi wrażenie, że jestem ciągle na wakacjach, a przecież tak nie jest.

Co kocham w Majorce?

Pisałam Wam o tym ostatnio na facebooku – kiedy wybija 15.30 mamy milion możliwości. Plaża? Jedną mamy pod nosem, ale nie więcej niż 20 minut drogi samochodem są inne – malownicze, zatoczkowe, mniej lub bardziej dzikie. Do wyboru, do koloru. Możemy też wyjść z domu prosto do wody. Ciagle nie zamontowaliśmy jeszcze drabinki, ale coś czuję, że pierwsza wizyta znajomych z dzieciakami zmieni ten fakt.

Jeśli o 20.00 stwierdzamy, że można już pojawić się na plaży z psami – 10 minut później już na niej jesteśmy. Widzieliście na insta film, na którym Tila tarza się w takim rudym piachu? Jaka ona jest wtedy szczęśliwa! 10 letni pies, który w trzy sekundy staje się szczeniaczkiem. Mam nadzieję, że i Jecika przekonamy do morskich kąpieli.

Ostatnio pisałam, że wyluzowaliśmy …….teraz nie wiem co napisać, ale przeszliśmy na kolejny poziom luzu. Od trzech tygodni nie używaliśmy żelazka ani deski do prasowania. Wśród dziesiątek sukienek ja ciągle wybieram te, pod które nie musze zakładać stanika. Niewątpliwą zaletą mieszkania w turystycznej miejscowości jest fakt, że gdybym poszła na zakupy w kostiumie kąpielowym – nikt by się nie zdziwił. W końcu wszyscy tu tak chodzą 🙂 Trzymam zatem  na wierzchu wszystkie moje plażowe boho tuniki. A co 🙂

Telewizja? Mimo, iż kupiliśmy 65 calowy telewizor, którym zachwycała się każda kolejna ekipa montująca coś w naszym domu – oglądamy zdecydowanie mniej niż w Warszawie. Śpimy jak dzieci ….. pewnie dlatego, że w zasadzie 90% dnia spędzamy na świeżym powietrzu. I to powietrze jest naprawdę świeże!!!!   

No dobrze ……… napisałam, że opowiem też o cieniach naszego nowego rajskiego życia.

Są …. A jakże.  Po pierwsze Majorka jest naprawdę droga.  Nie będę się silić na to, by Wam dokładniej temat przybliżyć bo w rachunkach najlepsza nie jestem, ale ……. dla przykładu: psia karma z Zooplus ES  kosztuje nas 420 zł. Tymczasem dokładnie takie samo zamówienie (dokładnie tych samych produktów) z Zooplus PL to koszt 296zł.

Kolejna rzecz ……… oni tu kurde mają jakąś dziwną mąkę! No jak bum cyk cyk – moje pierwsze majorkowe ciastki owsiane nie wyszły takie jak zwykle. Były smaczne …… ale wyglądały jak przedziwne omlety a nie jak apetyczne owsiane ciasteczka 🙂

Więcej? W ubiegłym tygodniu udałam się na swój pierwszy majorkański manicure. Kosztował mnie 20 EUR (normalnie 25 ale miałam swoje produkty) i powiem tylko tyle ……. Jak wyszłam z salonu to miałam ochotę się popłakać. Gdyby nie fakt, że jestem manualną amebą to juz bym była po zakupie lampy.  Pozalewane skórki, lakier, który zlał się na bok paznokcia (manicurzystka to widziała i postanowiła nadmiar zebrać frezarką). OD jakiś 8 lat nie miałam tak tragicznie pomalowanych paznokci. Na szczęście te najgorsze uratowała Dorotka, która lampę posiada i pomogła w potrzebie.

Żeby podkreślić tragizm sytuacji – byłam w najlepszym salonie w Cala d Or, do którego chodzi większość miejscowych!!!!!

W poniedziałek idę na rzęsy (do innego salonu) ……… powiem Wam szczerze, że boję się przeokrutnie, ale co tam – do odważnych świat należy. Jeśli od przyszłego tygodnia nagle przestanę publikować swoje zdjęcia to będzie znak, że coś poszło nie tak. O ile dłonie mogę ukryć – z twarzą może się okazać nieco trudniej 😉

Do tego dzisiaj rano znalazłam na tarasie karalucha. To, że są w ogródku widziałam już nie raz po zmroku. Nie wiem czy wiecie, ale one tu latają!!!!!! Na szczęście póki co (tfu, tfu) w domu ich nie ma.

……….. pisząc to – dokładnie teraz zrobiłam przerwę …….. po prawej mam wodę …….. ludzie pływają na czerwonych rowerach wodnych – takich ze zjeżdżalniami, woda jest tak turkusowa, że przez chwilę nie mogę oderwać wzroku. ……. słońce odbija się w wodzie niczym miliony małych diamencików …… eeeeeeeehhhhhh….

Tak naprawdę to ja tu jestem cholernie szczęśliwa.  Z paskudnymi paznokciami…… ale jednak. Nie wiem jaki wpływa ma na to sangrija (nie ma szans, żebym tu wypracowała jakąś super sylwetkę – to jest pewne) – jednak jest mi tu tak zwyczajnie dobrze.

Jest 11.00 ……  wybaczcie ale czas najwyższy iść się poopalać!

Dzisiaj krótko! Nawet bardzo krótko bo w sumie pisałam już o tym i to nawet nie raz!

Znalazłam zdjęcia z sesji zdjęciowej, którą w roku 2001 zrobił ze mną zaprzyjaźniony fotograf. To było bardzo świeżo po schudnięciu, kiedy z jednej strony zachłysnęłam się rozmiarem 38 a z drugiej ….. ciągle patrzyłam na siebie w lustrze jak na 46.  Tymi zdjęciami chciałam sobie chyba udowodnić, że jestem szczupła. I wiecie co?

Wtedy nie udowodniłam! Wtedy zobaczyłam te zdjęcia i nie podobały mi się kompletnie. Schowałam je do pudełka i leżały tam parenaście lat!

Dzisiaj mogę realnie ocenić, że byłam wówczas najszczuplejsza ever a ciało miałam jeszcze jędrne i młode. Ciekawe co?

Patrzę na te fotki i zastanawiam się – dziewczyno o co Ci chodziło?!?!?! Dzisiaj już skóra nie jest taka elastyczna. masz zmarszczki i obwisłe cycki a mimo to – potrafisz popatrzeć na siebie z akceptacją i miłością.  Jak to jest, że wtedy tego nie widziałaś?

Dzisiaj głupie wydaje mi się moje ciągłe samo-wpędzanie się w kompleksy, nieumiejętność przyjmowania komplementów …. raaany – pół życia zmarnowałam na taką postawę! Pół życia, bo tak naprawdę to sytuacja się zmieniła może ze 2-3 lata temu.

Co dzisiaj chcę Wam powiedzieć kochane Kobitki?  

Dzisiaj chcę Wam powiedzieć, że szkoda czasu na kompleksy! Jeśli je macie to walczcie o siebie! O swoje figury, o swoje umiejętności, o swoje zdrowie. O każdą jedną chwilę – bo nie warto ich tracić na żale. Walczcie, byście każdego dnia mogły powiedzieć sobie „JESTEM NAJLEPSZĄ WERSJĄ SIEBIE”. Bo tyle jesteście sobie winne.

A deprecjonowaniu siebie powiedzcie stanowcze nie! Powtarzajcie sobie codziennie, że jesteście cudowne. Powtarzajcie to także swoim mamom, córkom, przyjaciółkom. Ja swoim także będę!

I Wam oczywiście!

O czym myślisz kiedy słyszysz sformułowanie KOBIETA SUKCESU?

Pewnie wyobrażasz sobie businesswoman w dopasowanej, drogiej garsonce. Robi oszałamiającą karierę w jakiejś korporacji lub prowadzi świetnie prosperującą firmę. Myślisz sobie, że z pewnością ma gosposię, większość czasu spędza w samolotach i zwiedza cały świat przy okazji swoich licznych podróży biznesowych.

Trochę jej zazdrościsz, troszkę ją podziwiasz. Z jednej strony sama byś tak chciała ….. z drugiej lubisz swoje życie, kochasz swoje dzieci i w sumie to za nic w świecie nie chciałabyś połowy dnia spędzać w szpilkach.

I wiesz co? MASZ RACJĘ!!!!

Dlaczego?

Chcę się dzisiaj z Tobą nad tym zastanowić 🙂

A zaczniemy od tego czym tak naprawdę jest SUKCES?  Czy da się to jednoznacznie opisać? Czy kariera zawodowa dla każdego oznacza odniesienie sukcesu? Czy każda pani prezes jest szczęśliwą i spełnioną kobietą?

Podpowiem Ci – NIE!

Jeśli miałabym określić znaczenia słowa sukces innym słowem – byłoby to właśnie szczęście albo spełnienie. Bo czymże innym jest? Czy nie odniosła sukcesu kobieta, która jest matką czwórki dzieci i totalnie się w tej roli odnajduje? Czy nie jest kobietą sukcesu kobieta, która z powodzeniem prowadzi swój własny, mały warzywniak na osiedlu i sprawia jej to przyjemność? Czy w końcu nie nazwałabyś kobietą sukcesu dziewczyny, która przez kilka lat wkładała mnóstwo siły i energii w zrzucenie 40 kilogramów  i jest dzisiaj zadowoloną z siebie, szczupłą fitnesską?

Sukces to nie zawsze to co promuje telewizja.

To nie zawsze luksus, drogie ubrania czy sława. Sukces to coś co sprawia, że jesteś szczęśliwą kobietą. To może być Twój super związek, fajne dzieci czy własne mieszkanie. To może być walka z Twoimi słabościami. To może być milion innych rzeczy, których nigdy nie rozpatrywałaś w kategoriach sukcesu bo zawsze Ci się wydawało, że to określenie zarezerwowane na coś większego i lepszego.

Zastanów się jednak dlaczego? Dlaczego umniejszasz swoje osiągnięcia? Bo ktoś może ich nie postrzegać jako takie? A jakie ten ktoś ma prawo do oceny co jest dla Ciebie spełnieniem? Jak mierzy wartość sukcesu innej osoby? I jak może porównywać tę wartość do Ciebie nie wiedząc co daje Ci szczęście?

Tak naprawdę jedyną osobą, która może powiedzieć czy jesteś kobietą sukcesu – jesteś Ty sama. Tylko Ty wiesz jak bardzo prowadzone przez Ciebie życie czy biznes – pozwala Cie osiągnąć spełnienie. Czy kiedy budzisz się rano to się uśmiechasz?  

Każda z nas jest w jakimś sensie kobietą sukcesu. Tylko nie każda pozwala sobie na takie o sobie myślenie. To błąd, o którym pisałam już przy okazji innego posta. Postrzeganie siebie ma ogromne znaczenie. Także tutaj. Pamiętasz na pewno film, którym niegdyś żyły całe internety – „Dopóki walczysz jesteś Zwycięzcą”. Wykonanie było …… jakie było 😉 Ale w gruncie rzeczy na każdym kursie motywacyjnym robi się takie rzeczy ze słuchaczami. Samoakceptacja, nakręcanie siebie do walki, budowanie wartości we własnych oczach – to techniki, które do dzisiaj stosuje się w biznesie.

Zastanów się co może się dla Ciebie zmienić jeśli pomyślisz o siebie: oto ja – kobieta sukcesu.

Nie wiesz? To ja Ci napiszę – WSZYSTKO 🙂

Wiem, że to brzmi jak banał z poradnika ale tak właśnie działa nasz mózg. Gdyby nie pewne społeczne uwarunkowania i powszechna skłonność do kompleksów – byłoby nam z całą pewnością dużo łatwiej. Ale nie – my lubimy porównywać się do innych i większość z nas czerpie jakaś sadystyczną przyjemność z wypadania w takim porównaniu źle. Sama to przerobiłam. Sama do dzisiaj wpadam w taką idiotyczną pułapkę.  Na szczęście sama też potrafię (no dobra – z pomocą słoiczka czekoladowego kremu)  wyjść szybko z tego pudełka obłędu i powiedzieć sobie: HEJ – JESTEŚ ZAJEBISTA! JESTEŚ SZCZĘŚLIWA! CZEMU PRÓBUJESZ TO UMNIEJSZYĆ?

I kiedy już sobie to powiem ….. to jakoś tak od razu mi lepiej. Od razu wraca humor, logika znowu zaczyna działać i okazuje się, że helloł – złapałam doła bom się porównywała do 20 latki 😀

Słabe co? Ty też tak masz?

Widzisz jakie to durne?

Durne tym bardziej, że oprócz tendencji do kompleksów człowiek ma jeszcze jedną potrzebę – bardzo ważną! Potrzebujemy czuć się wyjątkowi i się wyróżniać, a przede wszystkim – tak siebie postrzegać. Zatem dlaczego nie postrzegamy siebie jako kogoś wyjątkowego? Dlaczego oglądamy się na innych kiedy tak naprawdę powinniśmy mieć w nosie co o nas myślą bo skąd oni niby mogą wiedzieć co jest dla nas ważne? Sukces to także umiejętność postrzegania siebie jako kogoś wspaniałego! I nieważne co sądzą inni – ważne co Ty sądzisz!

Więc teraz powtórz sobie te słowa i powtarzaj je sobie każdego ranka: Jestem Kobietą Sukcesu! A jeśli jeszcze nie jestem – to mogę być, jeśli tylko będę chciała!

Zdołowałam się dzisiaj 🙂 Od soboty nie mamy już pudełkowej diety a ja ciągle nie mogę zebrać się w sobie i wrócić na tory gotowania. Moja przyjaciółka Zuza za to gotuje jak szalona. Liczy makro i szykuje pudełka. KUŹWAAAAA …. ja nawet pudełek nie mam 😀

Do tego w szafie rośnie góra prasowania i ostatnią rzeczą, na jaką mam ochotę – jest rozładowanie tej góry. Póki co zamykam szafę i udaje, że nie ma problemu. Ale niestety długo tak raczej nie da się udawać. Prasowanie po 5 rzeczy dziennie też jakoś diametralnie nie zmienia sytuacji ……

Macie tak czasami? Niby funkcjonujecie normalnie. Niby praca, dom, dzieci …… ale jakoś domowe obowiązki nie wchodzą jak powinny. W sumie nawet zakupy zrobiłam jakieś takie bez sensu. Za to mąż mi kupił pięknego jednorożca, który od jutra zamieszka na moim pracowym biurku a ja sama zakupiłam sobie 20 kg sztangę do treningów …… bo tak naprawdę jedyne co mi ostatnio przychodzi samo i bez problemu to właśnie te nieszczęsne treningi 🙂

Jest to zapewne związane z faktem, że treningi są dla mnie. Są moje i już. Przestałam je chyba traktować jako poświęcenie a w pewnym momencie stały się nawet przyjemnością.  Oczywiście ciągle i wciąż wolałabym leżeć i pachnieć ale to, że nie mogę sobie na lenistwo pozwolić – uzgodniliśmy już na samym początku tego bloga.

Ale do rzeczy!

Nie będę się bowiem dzisiaj rozpisywała (ileż można pisać o własnym rozpasaniu).

Wychodząc z założenia, że dom jest dla mnie a nie ja dla domu. I że w sumie jak się uprzeć to bez gotowania też da się zdrowo jeść a mąż i dziecko jeszcze przez jakiś czas mają w czym chodzić …..  To w sumie można by rzecz, ze jestem ostatnio Perfekcyjną Panią ….. Siebie.

I wiecie co? Jakoś nie narzekam 🙂

P.S. A jutro będziemy wybierać imię dla jednorożca <3 Kto by się tam w obliczu takiego wydarzenia przejmował jakimś prasowaniem?!?!!?!?!?!?

Zawsze miałam świra na punkcie swoich włosów. Pewnie dlatego, że niezależnie od tego czy byłam grubaską czy szczupłą dziewczyną – z włosami zmartwienia nie było. Grube, gęste, lśniące. Inne dziewczyny stosowały szampony podnoszące włos u nasady a ja cieniowałam swoje by mieć ich chociaż odrobinkę mniej.

Jako posiadaczka tradycyjnego mysiego koloru – od zawsze też farbowałam włosy. Najpierw na ciemne kolory typu wiśnia czy oberżyna, z biegiem lat doszłam do blondu, któremu (z krótkimi przerwami) jestem od kilkunastu lat wierna.

Wiadomo – farby (szczególnie rozjaśniające) – niszczą włosy okrutnie. Moje także nie oparły się tej chemii więc z roku na rok otaczam moje skarby coraz większą opieką.

Jaką? O tym właśnie dzisiaj chciałam Wam opowiedzieć 🙂