Po dniu spędzonym na zwiedzaniu bliższej okolicy, zakończonym wieczornym zbieraniem szczęk z podłogi,  postanowiliśmy odwiedzić plaże…a jakże również okoliczne. Skoro „naście” kilometrów od obejścia naszego trafiliśmy takie turystyczne smakołyki  jak „skała? daj spokój” czy bajkowo-senną CALA FIGUERA (poczytaj tutaj) to co jeszcze trafimy?

W planie na niedzielę zatytułowanym dla zmyłki „zwiedzamy okoliczne plaże” pomogła nam zdecydowanie…pogoda (zaskoczeni?).

27 października, Kasia z przyzwyczajenia chciała się chwil kilka wcześniej umawiać na wymianę opon u miejscowego mechanika 😉 a tutaj 25 stopni, bezchmurne niebo, na dodatek rano pod domem pływali nam już jacyś spragnieni wody turyści.

Krótka „obczajka” mapy i decyzja zapadła, niby już tam byliśmy, ale trochę jakby z przypadku a na pewno za krótko!

Goście wyjechali, kilka miesięcy spokoju od codziennych TOASTÓW  to i doszliśmy do wniosku na rodzinnej naradzie (standardowy przebieg: rzucamy pomysły a i tak Kasi jest najlepsiejszy) , że należy rozpocząć realizację planu o dumnym tytule „poznamy Majorkę lepiej od autochtonów”!

Oczywiście staraliśmy się ambitnie pokazywać naszym wczasowiczom te topowe LOKALIZACJE, ale

1. pogoda w sezonie odziera z zapału i średnio gdzieś w okolicach 10tej rano zazwyczaj rozpoczynaliśmy akcję…OKUPACJA WODOPOJU 😉
2. czasem dysponowaliśmy ograniczonym właściwie do weekendów
3. po kolejnym razie np. w SOLLER (miejscówka przezacna doprawdy!) entuzjazm gdzieś zanika a ja czuję, że bywam tam tak często, że chyba spróbuję i wystartuję w następnych wyborach samorządowych na burmistrza!
4. weekend? pospać trzeba, z bydlakami na jakiś dłuższy spacer się wybrać, sprzątanko i……
5. ta woda tak kusi….

Czekaliśmy na ten moment od samego początku pobytu na naszej „ziemi obiecanej” – mecz miejscowego RCD Mallorca w Primera Division! Dla niewtajemniczonych…11tu na 11tu, piłka jedna, dwie bramki – jednym słowem – zawody w piłce nożnej!

Po latach tułania się po boiskach w niższych klasach rozgrywkowych Panowie się „spięli” na naszą przeprowadzkę i po barażach awansowali do ELITY. „Na farcie” ale dali radę.

W naszym gospodarstwie domowym w ubiegłym sezonie doszło do niewytłumaczalnej zamiany…Kasia będąca definicyjną wręcz OPTYMISTKĄ śmiała się z moich zapewnień, że Kopacze z Majorki się zepną i zrobią nam prezent w postaci awansu. Wyliczała jednym tchem powody, dla których moje twierdzenie, że zobaczymy w PALMIE na estadio najlepsze hiszpańskie ekipy (tak BARCO – hiszpańskie 😊) to rojenia wariata.

A ja? Z urodzenia pesymista, z wpisanym w duszę defetyzmem akurat w tej kwestii jak mantrę powtarzałem – AWANS jest pewny. Co mi się stało? Nie mam pojęcia, ale ten OPTYMIZM nie jest wcale taki destrukcyjny jak mi się od 42 lat wydawało 😉

Po awansie wszystko na szczęście wróciło do normy (ufffff – odetchnąłem, znowu mogę planować sobie po nocach i „wpisywać w grafik”, co złego niechybnie spotka mnie w najbliższym czasie), moje swojskie „musimy zobaczyć w tym sezonie jak najwięcej spotkań bo spadną na 100 %” ściera się z Kasi „więcej wiary w nich, za rok w pucharach będą grali”.

Małżonka jako niezawodny organizator naszej egzystencji (wyboru raczej nie miała, doświadczając od lat wielu mojego nazwijmy to…”zagubienia bytowego”) zabrała się za kluczowe sprawy w stylu…”PHI co za słaby kolor koszulek ma ten klub, nie będę dobrze w tym wyglądała”😉.

Kalendarz rozgrywek, plan stadionu, kadra zespołu – rozpisane, przemyślane, zaplanowane – do realizacji!

Na „pierwszy ogień” poszedł mecz z ATLETICO Madryt – trzecią siłą ligi, wiecznie DRUGICH jak lubię o nich myśleć (oboje nie lubimy trenera niejakiego SIMEONE – brutal i drań).

Fajerwerków nie oczekiwałem, Majorka walczy o utrzymanie, ATLETICO o mistrzostwo – zawyrokowałem szybciutko – „będą bęcki”. Kasia coś tam mamrotała o „przełamaniu złej passy”, ale nie kodowałem zbytnio…

Bilety zakupione (tanie nie są – 50 EUR/sztuka za miejsca „na łuku”) x 5 OSOBNIKÓW – Ekipa skompletowana, wszystko umówione, transport ogarnięty, jedziemy.

No właśnie, ruszyliśmy nawet sprawnie, autkiem radosnym na 2 godziny przed pierwszym gwizdkiem.

60 kilometrów pod bramy stadionu, z czego połowa autostradą – czasu zatem aż nadto.

Ja pier….le – jeżeli jeszcze kiedykolwiek od kogokolwiek usłyszę, że w Warszawie są korki to będę miał wyrok za morderstwo!

Ostatnie PIĘĆ kilometrów jazdy (ta jasne) to…rozmyślania czy w ogóle zobaczymy mecz. Rozpacz kompletna, jakaś niemiecka turystka pamiętająca czasy KULTURKAMPFU z „balkonikiem” i pieskiem na wózeczku z powodu niedowładu nóg wyprzedziła nas błyskawicznie i zniknęła za zakrętem…(przesadzam troszkę, ale tylko odrobinę aby podkreślić beznadzieję sytuacji 😉).

Na 1,5 km przed obiektem westchnień…w akcie desperacji postanowiliśmy zaparkować i ruszyć spiesznie ku rysującemu się w oddali ESTADIO.

Zapomniałem tylko o moim TATUSIU (w metrykę mu nie zaglądam, ale już prawie emeryt), który jako zapalony kibic piłkarski udał się z nami na meczycho 😊

Nasz SKŁAD: FIT Żona , Dwóch Kumpli wyżyłowanych i nieprzyzwoicie sprawnych (jest powód do nielubienia 😉), ja dźwigający kumulację NADKILOGRAMÓW całej wycieczki i „Pan Tata” który jak zaczął palić w wieku lat NASTU tak nadal nie może przestać.

Wyrwaliśmy jak rodacy na otwarcie LIDLA, dystans – niby niedaleko ale…od ŚLUBNEJ opierdol dostałem już w połowie podbiegu „Tatę porzuciłeś, zwolnij bo sobie Teściu krzywdę zrobi” – moja argumentacja, że przecież nie przekręci się przed meczem bo bardzo chciał go zobaczyć nie spotkała się ze zrozumieniem…

W 25tej minucie meczu (niestety już przy stanie 0:1 o czym poinformowała nas APPKA Kasi) dotarliśmy pod kołowrotki. Zafundowaliśmy PAPIE jeszcze finisz po +/- STU schodkach i weszliśmy…

Co tam się działo?

W tym miejscu muszę poinformować/przypomnieć – mamy z Żoną (i resztą Ekipy raczej też) …odmienne spojrzenie na futbol.

Wszyscy szczęśliwie zajęliśmy nie nasze miejsca (na naszych już ktoś zapewne siedział) i raczyliśmy się widowiskiem.

Mój stan można by swobodnie określić jako…SZOK.

Już na wspomnianych przy stadionowych schodach zafundowano mi gratisowo KONSTERNACJĘ gdy zobaczyłem kolesi w koszulkach ATLETICO swobodnie przemieszczających się wśród kibiców miejscowych…dalej już było tylko ciekawiej.

Na koronie stadionu FIESTA gastronomiczna – piwko, mnóstwo stoisk z amciu-amciu różnorakim, nawet LODY wypatrzyłem. I wszędzie ten MISZMASZ koszulkowy – kibice obu ekip razem, nikt nikogo nie reanimuje, gazu BRAK, HELIKOPTERA ani charakterystycznego odgłosu jaki wydaje broń na gumowe kule – nie odnotowano.

Tęsknym (trochę zrezygnowanym) wzrokiem rozglądałem się chociaż za POLEWACZKĄ policyjną – NIC…

Co do naturalnych, swojskich jakże BLUZGÓW nie mogę się za bardzo wypowiedzieć – moja znajomość katalońskiego jest znikoma. Towarzysz wycieczki – TOMEK zwrócił mi tylko uwagę na ciekawe zjawisko, a mianowicie:

– jak ktoś chce komuś w PALMIE na stadionie nawrzucać to po prostu – SRA NA NIEGO!

Czasownik SRAĆ jest tu wszechobecny – kibice na sędziego (i jeśli dobrze wyłapaliśmy to też na matkę jego), piłkarze na siebie wzajemnie (było „CZERWO” w meczu za pyskówkę), rodzice na ganiające po obiekcie dzieci, dzieci na rodzicieli – istne „MASY KAŁOWE” w przekazie!

JAK się tak wszyscy radośnie oralnie „wypróżniali” poleciałem zwiedzać – przejścia między sektorami – krat brak.

Szczytem była sytuacja gdy jakieś dwa pryszczate nastolatki w koszulkach madryckiego klubu poprosili abym im FOTKĘ strzelił – pora umierać – świat się kończy…

Do sektora kibiców przyjezdnych wszedłem jak na własną KOMUNIĘ – chyba byłem mile widziany 😊

Wisiała tam flaga kibiców PENA POLONIA – polskiego fanklubu ATLETICO – pewnie zrobiłoby mi się nawet miło gdybym nie wiedział, że stoi za tym średnio przeze mnie lubiany – RUCH CHORZÓW.

Zdruzgotany wróciłem na swoje miejsce i wsłuchując się w „KTO na KOGO sra” doczekałem końca widowiska.

Mecz zakończył się rezultatem 0:2 – Majorka miała swoje szanse, ale niestety nie zrobili przyjemności mojemu TATUSIOWI ☹ Zafundowaliśmy sobie jeszcze SESJĘ zdjęciową na obiekcie i ruszyliśmy (via STACJA BENZYNOWA – ktoś wie dlaczego 😉?) w stronę naszego CALA D’OR.

Knuć zaczęliśmy jeszcze na stadionie, PLAN nabrał realnego kształtu w drodze powrotnej, padły deklaracje jednoznaczne – KOMBINUJEMY (w oficjalnej sprzedaży nie ma szans) bilety na zbliżający się mecz z tym fajniejszym klubem z MADRYTU 😊

P.S. Nie wiem czy mam się cieszyć czy martwić, ale przyłapałem ŻONĘ na inwigilacji siatki połączeń lotniczych z kontynentem – daty dziwnym trafem pokrywają się z meczami wyjazdowymi naszego wyspiarskiego klubu 😊

Drodzy Moi,

Po dwóch miesiącach abstynencji literackiej (powody tego milczenia zostaną zainteresowanym wyjawione w następnej mojej publikacji) wracam do Was z wpisem, którego tematykę sami podrzuciliście 🙂

To, że pojawiło się dużo pytań dotyczących naszej na Majorce egzystencji jest „OK” (właściwie powinienem już mówić/pisać jest „vale” :))tyle, że pozostawia mi to niewielkie pole manewru do jakbym to nazwał „delikatnego zakrzywiania rzeczywistości” (Kasia nazywa to „mega wyolbrzymianiem, ale ta SZYKANA to właśnie definicyjne wręcz wyolbrzymienie!).

Pytacie o nasze pierwsze wrażenia, to jak tutaj się żyje, jakie są realne koszty bytowania (za wysokie! to tak na szybko ;))

Pojawiają się również pytania o to jak radzą sobie na wyspie nasze Czworonożne Bydlaki …no cóż, coraz lepiej – dzisiaj przed świtem na plaży wykręciły mi swoją kolejną „podłą akcję”….jacyś młodzi, sympatyczni ludzie, na 99 % uprawiający grę miłosną i….Bydlaki próbujące dostać się do nich na leżaczek…!

Drugi  popisowy numer to właściwie „dwa w jednym” czyli…”przecwałowanie” turyście (tu też spotyka się o 6 rano osobników rezerwujących tereny pod obóz nadmorski) przez świeżutko rozłożony ręcznik/kocyk a jak już turysta ochłonie to można zacząć żebrać o coś dobrego 😉

Do tych sytuacji powyżej „legenda” się należy, a mianowicie: 

• zgodnie z prośbą władz lokalnych w ciągu dnia nie ma nas na plaży (oczywiście SYF pozostawiony przez ludzi daje do myślenia kto nie powinien mieć wstępu na piaseczek),
• psy sikają zanim dojdą te 150 m do plaży (mimo szczerych chęci nie umiem zbierać moczu ;)),
• „klocuchy” zbieram z taką samą namiętnością jak w Polsce (mam wrażenie, że to LOKALESI mają z tym największy problem, turysta, który zabiera psa na wakacje najwyraźniej  woreczki na „klocki” też z tego co widzę zabiera…
• najważniejsze!!! uczciwie muszę stwierdzić, iż tylko czekam, aż „TURYSTY” wyjadą…wtedy ruszymy całą PIĄTKĄ na plażowy podbój wyspy!

Drodzy Czytelnicy żeby jasność była – jesteśmy tu dopiero od 2 miesięcy i tak naprawdę wypowiadanie się jako ekspert w sprawie życia na wyspie byłoby NIEBOTYCZNYM nadużyciem 🙂

Podzielę się z Wami po prostu subiektywnymi przemyśleniami/obserwacjami jakie mam po tych…wakacyjnych (to też ważne) dwóch miesiącach.

Zatem…życie na Majorce jest drogie!

Stwierdzam to z całą odpowiedzialnością świadom powagi sytuacji.

Spotkałem się z opiniami, że nasze CALA D’OR jest drogie jak na Majorkę ze względu na zajefajną MARINĘ, jednolitą zabudowę, mnóstwo zatoczek itd., ale jestem dopiero w fazie testów 🙂

Po kolei:

Wynajem domu…w naszym przypadku jest to…kosmiczna sprawa a precyzyjniej… CZARNA DZIURA dewastująca nasze finanse :). 

Gdyby ktoś jednak nas zapytał o ocenę wynajętego domu (nie poruszając delikatnej kwestii czynszu) to w skali 10 stopniowej dałbym mu z 9 punktów bez naciągania. 

LISTA PRIORYTETÓW:

• widok na morze, bliskość wody (bliżej się nie da!)- mega, bajkowy, marvilloso!
• przyszła szkoła ZUZKI ponoć super (jest rejonizacja) – czy tylko ja się tym martwię, że w połowie września rusza szkoła, a Dziewczyna po kastylijsku zna 4 słowa??? (w ten cywilizowany sposób przemycam w tekście gwarancję wieczornej, niezmąconej czułym słowem awantury z MOJĄ PANIĄ ;)),
• zgoda na PIESIORY w domu! gracias Juan! – o ile w ogłoszeniach rzadko kiedy się o tym wspomina to mamy obserwację, że OŚMIU na DZIESIĘCIU ogłaszających nie chce ZWIERZAKÓW…(jest to o tyle dziwne, że tu wszędzie KAFLE na podłogach, drewna ze względu zapewne na wilgotność to się nie uświadczy).

Dodatkowo: METRAŻ, fajne tarasy, własne zejście do wody, ogrodnik raz w tygodniu, lokalizacja 300m od centrum gastronomii wszelakiej i….mamy odpowiedź na pytanie dot. kosztów wynajmu LOKALU….: nasz przykład jest NIEMIARODAJNY :).

Znamy koszt abonamentu telewizyjno/internetowego (telewizja ze względu na KASI meczyki z „full pakietem SPORT” ) – to wydatek 30 % wyższy niż w Polsce.

Wywózka śmieci, prąd, woda – porównywalnie jak w Warszawie 🙂

Szukając naszego „EM” na wyspie (nigdy nie braliśmy pod uwagę PALMY) to mieszkanie/dom bez opłat w miejscowości wypoczynkowej z KUBATURĄ niezbędną dla nas to koszt między 1000 a 2000 EURO/miesiąc.

Życie codzienne na wyspie też jest drogie…

… ale odnotujmy, iż oboje z MAŁŻOWINKĄ wciąż zarabiam w polskich złotych (korzystając z okazji pozdrawiam urząd skarbowy i ZUS kochany :)) A bardziej doświadczeni WYSPIARZE z polskimi korzeniami mówią, że podstawowy błąd to przeliczanie cen w sklepach na złotówki.

Sam często padam ofiarą tej PUŁAPKI i wtedy w sklepie rozlega się swojskie zawołanie bojowe POLAKÓW spod Grunwaldu…”ja pier….le” okraszone filozoficznym „ale to drogie” i końcowa najbardziej łzawa kwestia „ZUZKA odłóż to, nie  stać nas” 🙂

Najbardziej dołują mnie moje ukochane JABŁUSZKA, dość, że niedobre to jeszcze trzeba dać ze 2-3 EURO za kilogram. Pocieszają za to „owoce morza” – duży wybór, świeże i tańsze niż w Polsce.

Jeździmy na zakupy do LIDLA (12 km spod domu), duży koszyk najpotrzebniejszych produktów to wydatek rzędu 80-120 EURO (ale jest tam naprawdę prawie wszystko).

Co do jeżdżenia, paliwo nas interesujące to koszt ok. 6 PLN za litr, ale zważywszy, że średnia prędkość rozwijana przez nasz wehikuł (Kasi, ja całe życie w kraju służbowym jeździłem) to 60km/h, korków brak, klimatyzacji nie używamy to pewnie wyjdzie na to samo!

Pogrąża nas zdecydowanie najbardziej to, iż często wydaje nam się, że jesteśmy na WAKACJACH 🙂 Knajpy, knajpeczki, churroski…my kochamy turystykę gastronomiczną!

Rankiem obiecujemy sobie w rodzinnym kręgu NARADY (popularny model rodziny 3+2) większą wstrzemięźliwość a wieczorkiem…ehhhhh :).

Wracając do naszych Czworonogów i pytania jak sobie radzą – odpowiedź może być tylko jedna – DOSKONALE!

Martwiliśmy się jak sobie życie tutaj ułożą, długie nocne Polaków rozmowy przeprowadziliśmy i okazało się, że zupełnie niepotrzebnie 🙂

Pierwsza kwestia – no tak…TEMPERATURA…hmmmm….te PSY stale się OPALAJĄ! Na górnym tarasie nic i nikt nie przeszkadza słońcu atakować cały dzień, co robią GŁUPKI? W tym pełnym słońcu 10 minut leżą, ewakuacja do cienia na chwilę i znowu Z POWROTEM! Cykl powtarzany cały dzień…W Warszawie zapomnij o wyjściu na dwór przy +25 stopniach!

Kochają PLAŻE (chociaż od wody stronią), stale chleją wodę pomimo tego, że jest bardzo słona, zabawy w piasku, „ganianki wszelakie”, rozbijanie parawanów…(dobra tu mnie poniosło ;))

Śpią jak zabite – cały dzień na świeżym powietrzu + szum morza przez cały czas oto recepta na twardy sen! W Warszawie bywało z tym bardzo różnie, TILKA jak wiedzą śledzący KASI bloga ma cukrzycę i dużo spacerowała w nocy do wodopoju.

Karmę zamawiamy tak samo jak w Polsce z dostawą pod drzwi (nawet w tym samym sklepie – tylko …. drożej).

Jesteśmy jeszcze przed pierwszą wizytą LEKARZA WETERYNARII (tak, tak jego wizytą u nas a nie na odwrót) u BYDLAKÓW, LEKARZ oczywiście z polecenia, jak będzie ciekawie podzielimy się z Wami odczuciami.

Patrząc na niski poziom usług dla ludności (paznokcie, fryzjer, rzęsy) obawiamy się strzyżenia naszych POTWORÓW (może być i śmiesznie i straszno) a KASIA żartuje, iż muszę już zacząć się uczyć….

Przepraszam za chaotyczny styl (dopiero oswajam się z kulturą picia lekkich trunków od wczesnych godzin ;)) , obiecuję poprawę, a jeśli będziecie chcieli to będę Was dalej oprowadzał po naszym nowym życiu na wyspie… ADIOS, HASTA PRONTO!

• moje rodzinne ŻORY ( x dwa)
• WROCŁAW ( x trzy, a nie liczę tych studenckich – kto by to pamiętał po pijaku ;))
• WARSZAWA ( x trzy)