Drodzy Moi,

Po dwóch miesiącach abstynencji literackiej (powody tego milczenia zostaną zainteresowanym wyjawione w następnej mojej publikacji) wracam do Was z wpisem, którego tematykę sami podrzuciliście 🙂

To, że pojawiło się dużo pytań dotyczących naszej na Majorce egzystencji jest „OK” (właściwie powinienem już mówić/pisać jest „vale” :))tyle, że pozostawia mi to niewielkie pole manewru do jakbym to nazwał „delikatnego zakrzywiania rzeczywistości” (Kasia nazywa to „mega wyolbrzymianiem, ale ta SZYKANA to właśnie definicyjne wręcz wyolbrzymienie!).

Pytacie o nasze pierwsze wrażenia, to jak tutaj się żyje, jakie są realne koszty bytowania (za wysokie! to tak na szybko ;))

Pojawiają się również pytania o to jak radzą sobie na wyspie nasze Czworonożne Bydlaki …no cóż, coraz lepiej – dzisiaj przed świtem na plaży wykręciły mi swoją kolejną „podłą akcję”….jacyś młodzi, sympatyczni ludzie, na 99 % uprawiający grę miłosną i….Bydlaki próbujące dostać się do nich na leżaczek…!

Drugi  popisowy numer to właściwie „dwa w jednym” czyli…”przecwałowanie” turyście (tu też spotyka się o 6 rano osobników rezerwujących tereny pod obóz nadmorski) przez świeżutko rozłożony ręcznik/kocyk a jak już turysta ochłonie to można zacząć żebrać o coś dobrego 😉

Do tych sytuacji powyżej „legenda” się należy, a mianowicie: 

• zgodnie z prośbą władz lokalnych w ciągu dnia nie ma nas na plaży (oczywiście SYF pozostawiony przez ludzi daje do myślenia kto nie powinien mieć wstępu na piaseczek),
• psy sikają zanim dojdą te 150 m do plaży (mimo szczerych chęci nie umiem zbierać moczu ;)),
• „klocuchy” zbieram z taką samą namiętnością jak w Polsce (mam wrażenie, że to LOKALESI mają z tym największy problem, turysta, który zabiera psa na wakacje najwyraźniej  woreczki na „klocki” też z tego co widzę zabiera…
• najważniejsze!!! uczciwie muszę stwierdzić, iż tylko czekam, aż „TURYSTY” wyjadą…wtedy ruszymy całą PIĄTKĄ na plażowy podbój wyspy!

Drodzy Czytelnicy żeby jasność była – jesteśmy tu dopiero od 2 miesięcy i tak naprawdę wypowiadanie się jako ekspert w sprawie życia na wyspie byłoby NIEBOTYCZNYM nadużyciem 🙂

Podzielę się z Wami po prostu subiektywnymi przemyśleniami/obserwacjami jakie mam po tych…wakacyjnych (to też ważne) dwóch miesiącach.

Zatem…życie na Majorce jest drogie!

Stwierdzam to z całą odpowiedzialnością świadom powagi sytuacji.

Spotkałem się z opiniami, że nasze CALA D’OR jest drogie jak na Majorkę ze względu na zajefajną MARINĘ, jednolitą zabudowę, mnóstwo zatoczek itd., ale jestem dopiero w fazie testów 🙂

Po kolei:

Wynajem domu…w naszym przypadku jest to…kosmiczna sprawa a precyzyjniej… CZARNA DZIURA dewastująca nasze finanse :). 

Gdyby ktoś jednak nas zapytał o ocenę wynajętego domu (nie poruszając delikatnej kwestii czynszu) to w skali 10 stopniowej dałbym mu z 9 punktów bez naciągania. 

LISTA PRIORYTETÓW:

• widok na morze, bliskość wody (bliżej się nie da!)- mega, bajkowy, marvilloso!
• przyszła szkoła ZUZKI ponoć super (jest rejonizacja) – czy tylko ja się tym martwię, że w połowie września rusza szkoła, a Dziewczyna po kastylijsku zna 4 słowa??? (w ten cywilizowany sposób przemycam w tekście gwarancję wieczornej, niezmąconej czułym słowem awantury z MOJĄ PANIĄ ;)),
• zgoda na PIESIORY w domu! gracias Juan! – o ile w ogłoszeniach rzadko kiedy się o tym wspomina to mamy obserwację, że OŚMIU na DZIESIĘCIU ogłaszających nie chce ZWIERZAKÓW…(jest to o tyle dziwne, że tu wszędzie KAFLE na podłogach, drewna ze względu zapewne na wilgotność to się nie uświadczy).

Dodatkowo: METRAŻ, fajne tarasy, własne zejście do wody, ogrodnik raz w tygodniu, lokalizacja 300m od centrum gastronomii wszelakiej i….mamy odpowiedź na pytanie dot. kosztów wynajmu LOKALU….: nasz przykład jest NIEMIARODAJNY :).

Znamy koszt abonamentu telewizyjno/internetowego (telewizja ze względu na KASI meczyki z „full pakietem SPORT” ) – to wydatek 30 % wyższy niż w Polsce.

Wywózka śmieci, prąd, woda – porównywalnie jak w Warszawie 🙂

Szukając naszego „EM” na wyspie (nigdy nie braliśmy pod uwagę PALMY) to mieszkanie/dom bez opłat w miejscowości wypoczynkowej z KUBATURĄ niezbędną dla nas to koszt między 1000 a 2000 EURO/miesiąc.

Życie codzienne na wyspie też jest drogie…

… ale odnotujmy, iż oboje z MAŁŻOWINKĄ wciąż zarabiam w polskich złotych (korzystając z okazji pozdrawiam urząd skarbowy i ZUS kochany :)) A bardziej doświadczeni WYSPIARZE z polskimi korzeniami mówią, że podstawowy błąd to przeliczanie cen w sklepach na złotówki.

Sam często padam ofiarą tej PUŁAPKI i wtedy w sklepie rozlega się swojskie zawołanie bojowe POLAKÓW spod Grunwaldu…”ja pier….le” okraszone filozoficznym „ale to drogie” i końcowa najbardziej łzawa kwestia „ZUZKA odłóż to, nie  stać nas” 🙂

Najbardziej dołują mnie moje ukochane JABŁUSZKA, dość, że niedobre to jeszcze trzeba dać ze 2-3 EURO za kilogram. Pocieszają za to „owoce morza” – duży wybór, świeże i tańsze niż w Polsce.

Jeździmy na zakupy do LIDLA (12 km spod domu), duży koszyk najpotrzebniejszych produktów to wydatek rzędu 80-120 EURO (ale jest tam naprawdę prawie wszystko).

Co do jeżdżenia, paliwo nas interesujące to koszt ok. 6 PLN za litr, ale zważywszy, że średnia prędkość rozwijana przez nasz wehikuł (Kasi, ja całe życie w kraju służbowym jeździłem) to 60km/h, korków brak, klimatyzacji nie używamy to pewnie wyjdzie na to samo!

Pogrąża nas zdecydowanie najbardziej to, iż często wydaje nam się, że jesteśmy na WAKACJACH 🙂 Knajpy, knajpeczki, churroski…my kochamy turystykę gastronomiczną!

Rankiem obiecujemy sobie w rodzinnym kręgu NARADY (popularny model rodziny 3+2) większą wstrzemięźliwość a wieczorkiem…ehhhhh :).

Wracając do naszych Czworonogów i pytania jak sobie radzą – odpowiedź może być tylko jedna – DOSKONALE!

Martwiliśmy się jak sobie życie tutaj ułożą, długie nocne Polaków rozmowy przeprowadziliśmy i okazało się, że zupełnie niepotrzebnie 🙂

Pierwsza kwestia – no tak…TEMPERATURA…hmmmm….te PSY stale się OPALAJĄ! Na górnym tarasie nic i nikt nie przeszkadza słońcu atakować cały dzień, co robią GŁUPKI? W tym pełnym słońcu 10 minut leżą, ewakuacja do cienia na chwilę i znowu Z POWROTEM! Cykl powtarzany cały dzień…W Warszawie zapomnij o wyjściu na dwór przy +25 stopniach!

Kochają PLAŻE (chociaż od wody stronią), stale chleją wodę pomimo tego, że jest bardzo słona, zabawy w piasku, „ganianki wszelakie”, rozbijanie parawanów…(dobra tu mnie poniosło ;))

Śpią jak zabite – cały dzień na świeżym powietrzu + szum morza przez cały czas oto recepta na twardy sen! W Warszawie bywało z tym bardzo różnie, TILKA jak wiedzą śledzący KASI bloga ma cukrzycę i dużo spacerowała w nocy do wodopoju.

Karmę zamawiamy tak samo jak w Polsce z dostawą pod drzwi (nawet w tym samym sklepie – tylko …. drożej).

Jesteśmy jeszcze przed pierwszą wizytą LEKARZA WETERYNARII (tak, tak jego wizytą u nas a nie na odwrót) u BYDLAKÓW, LEKARZ oczywiście z polecenia, jak będzie ciekawie podzielimy się z Wami odczuciami.

Patrząc na niski poziom usług dla ludności (paznokcie, fryzjer, rzęsy) obawiamy się strzyżenia naszych POTWORÓW (może być i śmiesznie i straszno) a KASIA żartuje, iż muszę już zacząć się uczyć….

Przepraszam za chaotyczny styl (dopiero oswajam się z kulturą picia lekkich trunków od wczesnych godzin ;)) , obiecuję poprawę, a jeśli będziecie chcieli to będę Was dalej oprowadzał po naszym nowym życiu na wyspie… ADIOS, HASTA PRONTO!

• moje rodzinne ŻORY ( x dwa)
• WROCŁAW ( x trzy, a nie liczę tych studenckich – kto by to pamiętał po pijaku ;))
• WARSZAWA ( x trzy)

Dzisiaj wieczorową porą w jednej ze stacji telewizyjnych prawdziwy RARYTAS, a mianowicie… Mamma Mia! Part 2!

W związku z powyższym od kilku dni z Zuzanną knuliśmy rozkład dnia pod TEN właśnie seans/sesję terapeutyczną: zakupy, sprzątanko, spacery z bydlakami czworonożnymi, pożywienie – wszystko ustalone, zegarki zsynchronizowane!

Jak całość ogarnięta zwykle rozkładamy kanapę, świeczuszki, jakieś winko, coś nielegalnego do spożycia i…. chusteczki do ścierania pozytywnych emocji z facjat!

No ROMANTICO pełną gębą!

Tia…

KASIA

Wszyscy, którzy śledzą chociaż troszeczkę nasze media społecznościowe – wiedzą, że od czwartku jesteśmy na Majorce.

Przylecieliśmy odebrać klucze do domu – i w sumie po nic więcej …. ale cała ta podróż była zorganizowana tak naprawdę już w styczniu – gdyż wtedy jeszcze nam się wydawało, ze kwiecień to przecież odpowiednia pora na szukanie tutaj miejsca do życia.  Nasze plany szybko musiały zostać zweryfikowane i tak oto dzisiaj piszę dla Was posta z własnego majorkańskiego łóżka!

Majorka przywitała nas rześko ….. chłodnym porankiem, nocą podczas której nieco zmarźliśmy i nawet ulewnym deszczem, podczas oglądania piątkowego meczy Liverpoolu. Przywitała nas tez ogromną serdecznością i gościnnością, na którą chyba nie do końca byliśmy przygotowani.

Ale po kolei!

Zacząć muszę niewątpliwie od podróży Ryanairem we czwartek bo ta – była jakimś kosmicznym przeżyciem.

Dwie grupy integracyjne, wędrówki po samolocie podczas startu i lądowania, totalne pijaństwo i wyluzowanie. Połowa ludzi chciała się z nami zaprzyjaźniać Jakieś dziewczyny podrywały mi męża, po czym radośnie przerzuciły się na mnie. Wysłuchiwaliśmy opowieści młodego chłopaka, który to pierwszy raz gdziekolwiek leciał i co chwila całował swoją obraczkę (WTF) ….. jednym zdaniem – rozrywek nie brakowało!

Ten lot uświadomił nam na pewno, że podróż na Majorkę dla większości ludzi jest wypadem na wakacyjne szaleństwo i chyba musimy się przyzwyczaić do tego, że lecimy w tłumie rozluźnionych i szukających wrażeń turystów, którzy średnio rozumieją, że nie będziemy z nimi pić bo za 2 godziny musimy wsiąść do samochodu. Z jednej strony to oczywiście urocze – przede wszystkim – bardzo schlebia nam fakt, że robimy chyba mega pozytywne wrażenie na obcych. Z drugiej …. kiedy człowiek pomyśli, że  każdy lot do kraju i z powrotem (a latać będziemy musieli ze względu na pracę) ma tak wyglądać – czuje lekki powiew przerażenia na twarzy 😉

W piątek rano mieliśmy spotkać się z naszym Juanem w sprawie odbioru kluczy.

Ponieważ już w toku załatwiania spraw zaczęliśmy korespondować z jego polską pracownicą Ewą – troszeczkę oczekiwaliśmy, że pojawi się ona także na tym spotkaniu. Nie myliliśmy się – Juan to człowiek bardzo akuratny i problemy komunikacyjne wynikające z naszej ciągle jeszcze słabej znajomości hiszpańskiego ( i jego praktycznie zerowej – angielskiego) uwierały go jak widać dosyć mocno . Ewa okazała się fantastyczną dziewczyną, ale to co nas totalnie rozwaliło to podejście samego Juana do naszych skromnych osób. Dom był świeżo wysprzątany i odmalowany. W kuchni pojawiła się nowiutka płyta gazowa (dzięki Bogu bo poprzednia była jakaś przedpotopowa), nowa mikrofalówka i zlew. Odbiór poszedł dość szybko i nagle okazało się, że nasz drogi majorkański znajomy chciałby nas jeszcze zabrać na wycieczkę do biura, by nam przedstawić swoją córkę i brata. Zdziwiło nas to w sumie ale cóż …… lepszych planów nie mieliśmy a z Juanem trzeba dobrze żyć bo nigdy niewiadomo do czego nam się tutaj taki gość może przydać. Tym bardziej, że prowadzi na Majorce jedną z największych prywatnych firm transportowych! Pojechaliśmy zatem do biura, poznaliśmy całą rodzinę, pokazano nam mapę Cala d Or sprzed 30 chyba lat a na aktualnej – rozrysowano nam miejsca, warte odwiedzenia. Juan co chwila podkreślał, ze jeśli czegokolwiek będzie nam trzeba to, żebyśmy do niego pisali a tak w ogóle to może trzeba nas gfzieś podwieźć albo w czymś pomóc.

Serdeczności było moi drodzy tak dużo …… że w pewnym momencie chcieliśmy z tego biura uciec 😉 co udało się ostatecznie dzięki ….. Ikei !!! Planowana dostawa mebli przyjechała nadzwyczaj punktualnie, musieliśmy więc uciekać do domku. Oczywiście nie spodziewaliśmy się, że to nie koniec ciepłego powitania. Po jakiejś godzinie dopadł nas w domu brat Juana (który jest jednocześnie naszym sąsiadem) a nie dalej jak 30 minut po nim – pojawił się Juan, który postanowił koniecznie zawieźć nas na obiad do portowej restauracji, gdzie zostaliśmy posadzeni przy stoliku z pięknym widokiem  a obsługiwał nas chyba sam właściciel. Najdziwniejsze było jednak to, że kiedy już nas Juan zostawiał  w tej knajpie – postanowił wycałować się ze mną na pożegnanie, jakbyśmy conajmniej byli starymi znajomymi. Nie muszę Wam chyba mówić jaką miałam minę? Lepszą jednak mieliśmy obydwoje przy płaceniu dziwnie niskiego rachunku … jak widać nasz gospodarz naprawdę wczuł się w swoją rolę 😉 A coś nam mówi, że się jeszcze zobaczymy przed wylotem …..

Tym bardziej …… że od soboty nocujemy już w naszym pięknym domu!

Oczywiście rozsadzało nam dupy już w piątek, ale nie mieliśmy ani poduszek, ani ręczników ……. Spędziliśmy zatem drugą – i ostatnią noc – w wyjątkowo słabym hotelu Gavimar Ariel Chico, który nie mógł nam nawet zaoferować w miarę stabilnego internetu a w sobotę rano pognaliśmy do Palmy na zakupy!

Koce, poduszki, ręczniki, jakieś podstawowe środki czystości, papier toaletowy ….. niewiele nam było tak naprawdę potrzeba, by się przenieść na własne śmieci. Sobotni wieczór spędzaliśmy już w naszej własnej sypialni ciesząc się widokiem …… ale wtedy poznaliśmy naszego dzikiego lokatora …… MRÓWKI 🙂

Najwidoczniej urządziły sobie w naszym przedpokoju szlak przerzutowy bo wierzcie mi …… były ich dziesiątki. W ruch poszedł domestos, zaczęliśmy zaklejać dziurki, przez które wydawało nam się, że wchodzą. Ojjjjj  trwało to trochę ale w końcu pozbyliśmy się wszystkich. Niestety nie na długo …… kilka godzin później zgrabnie omijając miejsca pokryte chlorem – mrówki dalej wędrowały radośnie po naszym przedpokoju. W nocy kiedy wstałam do toalety pojawiły się znowu ……. I tak dzisiaj rano podjęliśmy decyzję o zakupie profesjonalnej broni, która to jak dotąd (jest 20:20 i znalazłam jedną żwawą mrówkę) działa.

Oczywiście w międzyczasie zrobiłam już doktorat w temacie „jak się pozbyć mrówek z domu”, a gdyby nie fakt, że nie mamy żadnego noża – mielibyśmy już przy podłodze w przedpokoju całkiem nowy silikon 😉

Ale żeby nie było tak kolorowo – zostałam już dzisiaj pocieszona, że niebawem pojawią się także karaluchy! I w sumie byłam na to przygotowana bo to w końcu wyspa – ale na wypadek wszelki trucizny na karaluchy spoczywają już w strategicznych miejscach 😉

Oczywiście ostatnie kilka dni to nie tylko Juan i Ant-Man 🙂

Z racji braku wyposażenia kuchni – intensywnie zwiedzamy okoliczne miejscówki. Wczoraj znaleźliśmy fantastyczne spagetti con mariscos, zajadamy się przepysznymi boquerones i jestem już całkiem blisko zdobycia przepisu na tutejszy dodatek do chlebka, który przypomina tzatziki. Ponadto wiemy już gdzie w Cala d Or obejrzeć ligę angielską, poznaliśmy uroczych Niemców – właścicieli maleńkiego lokalu specjalizującego się w bundeslidze – no i namierzyliśmy śmieszny sklepobazar, gdzie można kupić dosłownie wszystko – od skarpetek po silikon i pistolet do niego!

Łazimy sobie po (niebawem) naszych uliczkach – zaglądamy do sklepów (jest jeden boho), zachwycamy się wyjątkowo przejrzystym powietrzem, poznajemy ludzi i nieustannie wsłuchujemy się w szum morza, uderzającego o klify koło domu.  Nie możemy się doczekać kiedy będziemy tu już wszyscy razem – z młodą i psami. Kiedy dom wypełni się życiem, śmiechem, zapachem kadzidełek i szczekaniem Tili, ganiającej za piłeczką (no dobra – gania Jett a ona się tylko drze). A wszystko to przy akompaniamencie tego cudownego szumu …….. czy ja już mówiłam, że kocham to miejsce? 😀

No dobra ….. idę sprawdzić stan mrówek!

MACIEJ

W przygotowaniach do naszego wylotu tradycyjnie nie brałem udziału – konsekwentnie uznaję to za terytorium Kasi i wyjątkowo mi z tym dobrze!

Zupełnie nie rozumiem tego bukowania, pakowania i umawiania się 🙂 

Heroicznie sprawdziłem, że lotnisko w Modlinie (nasz pierwszy lot stamtąd) posiada parking, którego nie ma potrzeby rezerwować i dumny jak paw uznałem, że to mnie właśnie powinien przypaść tytuł „logistyk roku” – zatem tuż przed wyjazdem…„krótkie spięcie”, jakieś tam uwagi o braku zaangażowania, zainteresowania itd.

Lotnisko jak lotnisko, kameralne takie, wkurw…..mnie tylko okrutnie bo od 4 tygodni nie jem zwierząt, a tu w menu brak jakiejkolwiek strawy dla takiego kombinatora jak ja – w dodatku schabowy wyglądał obłędnie na talerzu KATARZYNY (mówię tak do/o niej jak jestem zły), a Ona dodatkowo jak to Ona jadła całą SOBĄ z charakterystycznym dla Niej entuzjazmem :).

Sam LOT? Historia na odrębną opowieść!

Lataliśmy już bardzo daleko, gdzie po pewnym czasie ludziom z zasady robi się nudno i szukają różnorakich rozrywek i DŹWIGNI, które aż wołają swym czerwonym ubarwieniem – „pociągnij mnie GŁUPCZE”!!!

Dla przypomnienia lot w relacji MODLIN-PALMA +/- trwa 3 godziny…nagrzani byli mam wrażenie wszyscy poza mną i Paniami Stewardessami.

Póki samolot jako suma pasażerów jako tako kontaktował zlokalizowałem ze 4 odrębne grupy udające się na integrację – widać było, że wszyscy bez wyjątku zaangażowali się w te projekty – z każdą chwilą poziom zatracenia się w dążeniu do jeszcze większej bliskości coraz bardziej mi imponował – TEAM SPIRIT level masterpiece!!!

Ha! W pewnym momencie stałem się obiektem westchnień bardzo miłej Pani, która jakoś kompletnie nie była przejęta bliskością mojej ŻONY (mam wrażenie, że ją to jeszcze bardziej dopingowało), a gdy odrzuciłem te konkury…zaczęła bez jakiejkolwiek krępacji podrywać KASIĘ.

Obsługa hiszpańskojęzyczna pozwoliła mi dzięki stałemu powtarzaniu przyswoić kilka ciekawych przymiotników, które kierowała pod adresem naszej radosnej czeredy.

Tytuł KRÓLA LOTU przypadł bezdyskusyjnie Panu, który koniecznie chciał kupić swojej Pani perfumy na co wściekle stanowczo nie zgadzały się JEGO Koleżanki z obawy, że je wypije (wcześniej obsługa zarekwirowała mu alkohol).

Po mediacjach, wielopłaszczyznowych negocjacjach  jak przy BREXITcie, Pan dostał zgodę od Koleżanek i….usiłował dokonać zakupy staropolską metodą „NA ZESZYT”.

Oczy wybałuszałem w wielkim upodobaniu dla doboru argumentacji, zaimponował mi walką, nie mogąc się dogadać rzucił ostatecznie na szalę swój rosyjski „no szto, na tetradź” – dla takich chwil warto żyć!!!

Chyba nieźle mi szło z obsługą skoro jedna z pasażerek poprosiła abym na lotnisku pomógł JEJ z….wynajmem auta „bo Ona z Koleżankami musi gdzieś podjechać” – Kobieta mówiąc to wzrok miała nieobecny, oddech 40 %towy, a kiwała się jak podczas sztormu na Zatoce Biskajskiej 🙂

Teraz będzie już tylko SMUTNIEJ…zamiast wprowadzenia stwierdzę, że już na nikogo nie można liczyć!

Najpierw JUAN, właściciel SZALETU (chalet to po hiszpańsku willa :)), który wynajęliśmy na najbliższy rok…przyszedł 3 minuty przed UMÓWIONĄ GODZINĄ spotkania! ROZCZAROWANIE numero UNO! W moim wyobrażeniu miał się spóźnić ze dwie doby 😉

Co więcej przyprowadził na spotkanie swoją PRACOWNICĘ, Polkę, która pomogła nam przełamać ciągle istniejącą barierę językową, okazała się w ogóle bardzo POMOCNĄ, mega pozytywną OSOBĄ (ja się pytam gdzie ten hiszpański bałagan? słaba organizacja?) ROZCZAROWANIE numero DOS!

Ostatecznie „nadzieja umiera ostatnia” – ha, mam ich – DOSTAWA MEBLI Z IKEA MALLORCA.

Przez DWA tygodnie po zakupie mebli Kasia próbowała uzyskać potwierdzenie, że zgodnie z zamówieniem dostawa i montaż mebli będzie miał miejsce 5 czerwca około 12tej.

Co Ją to nerwów kosztowało, telefonów, maili itd.

I co?

Kurwa….dwóch sympatycznych Majorkańczyków KILKA MINUT przed południem zaparkowało auto przed domem, przywieźli to co zamówiliśmy (sic!), złożyli, posprzątali po sobie ślicznie i pojechali….

Próbowałem „wziąć ich podstępem”, zaproponowałem wspólny posiłek, przerwę, zagadywałem a Ci…pracowali! ehhhhhhh….ZAWÓD numero TRES….

Co do pozytywów?

MNÓSTWO!!!

• Juan, jego EKIPA cała (zabrał nas do siedziby swojej firmy przedstawił Bratu i Córce, którą moja ŻONA z wrodzonym Jej wdziękiem „pojechała”przy okazji) , to jak ONI postrzegają GOŚCINNOŚĆ, to jak angażują się żeby pomóc…no szok!
• LUDZIE, których po prostu spotykamy, i którzy po prostu są MILI i pomocni (nawet NIEMKA, w której lokalu klasyk meczyk  BAY-BOR oglądaliśmy na pierwszy rzut oka – no wypisz wymaluj ASYSTENTKA ADOLFA H. – przerobiła z nami cały system edukacji w HISZPANII, analizę SWOT jebła jak ta lala 🙂
• POGODA…mimo opadów i zimnych wieczorów i poranków
• Papu wszelakie!
• WIDOK za OKNEM (żeby za dużo nie mówić ,a dobrze wyrazić uczucia to – DUPĘ URYWA jak dobry Kebab przy wypróżnianiu…)

Za DWA miesiące wracamy już na stałe (Dziecię nasze musi skończyć edukację, chociaż ONA twierdzi, że to nasz PRZESĄD :)) i tak sobie myślę, że fajnie będzie się z WAMI dzielić spostrzeżeniami dotyczącymi naszej egzystencji TUTAJ? Co sądzicie?

Zgodnie z Waszym życzeniem i moją obietnicą przedstawię teraz najprawdziwszą historię jak to spośród setek komunikatów o charakterze seksualno-finansowym udało mi się wyselekcjonować ten jedyny słuszny ANONS.

 A właściwie  nie tyle „wyselekcjonować” co dostrzec go w tym natłoku mail zaczepnych 🙂

Mail za mailem, fotka za fotką, setki „cześć” i pytanie za pytaniem, propozycja za propozycją…

W związku z powyższym bardzo szybko zarzuciłem pomysł aby samemu inicjować jakikolwiek kontakt – ledwo dawałem radę z bieżącym odpowiadaniem na napływającą korespondencję (w dodatku mnóstwo czasu zmitrężyłem na poszukiwania deklaracji podatkowej za ostatni rok obrachunkowy dla jakiejś mojej sympatycznej rozmówczyni :)).

Zdarzyło mi się na początku kilka randek z Paniami, ale szczerze muszę przyznać, iż nie pozostały one (randki) jakoś specjalnie w mojej pamięci – odbyły się, ot co.

Żebyśmy się dobrze zrozumieli – nie jestem jakimś BRADEM PITTEM (kiedyś nad tym myślałem i stwierdziłem, że to jedyny FACET, któremu „oddałbym swój „wianuszek”) a do elokwencji średnio ogarniętego PROFESORA nauk wszelako-jakichkolwiek brakuje mi tyle samo co Kasi zawsze do „pierwszego” 😉 (niech miarą będzie fakt, iż nadal nie ogarnąłem do końca reguł gry w „CHIŃCZYKA”, Zuza mnie młóci okrutnie i potem ma karę :).

Ja po prostu oczekiwałem od tych spotkań po prostu tego „CZEGOŚ” –  „czegoś” o mocy kopniaka w genitalia (drogie Panie cieszcie się, że nie wiecie o czym mówię – jako młody adept piłkarski miałem taki kontakt z kolanem kolegi i myślę, że LÓD, który zatopił TITANICA nie dałby rady wtedy mi pomóc).

Dodatkowo w czasach gdy jeszcze nie znaliśmy FOTOSHOP’a ( ja nadal nie znam tego szatańskiego narzędzia – zresztą z nowymi technologiami jestem LEGENDARNIE na bakier – próbuję drugi sezon rozgryźć działanie spłuczki w toalecie) mam wrażenie, że kilka Pań, z którymi się umówiłem niekoniecznie przypominało siebie z portalu…

A nie wierzcie jeśli ktoś mówi, że wygląd nie ma znaczenia – na początku ma kolosalne!!!

QUIZ, QUIZ będzie QUIZ! 

Pytanie brzmi: Jeśli ktoś pisze coś do nas, zaprasza do kontaktu to co robimy w pierwszej kolejności? 

Odpowiedź brzmi: SPRAWDZAMY FOTKĘ/FOTKI!!!

Im więcej (ilościowo) tym lepiej, im lepiej wyeksponowana fizjonomia tym lepiej!

I nawet jeśli KTOŚ w tym przypadku zarzuci mi koncentrowanie się na powierzchowności to odpowiem jednoznacznie: A JAKŻE, TO PRAWDA!

No i gdy pewnego dnia dostałem kolejnego maila (nadawcą była Pani Jurkowska aktualna), pośpiesznie zapoznałem się z przydługim wstępem w stylu nam już znanym: „CZEŚĆ” i pognałem obejrzeć FOTKĘ profilową.

Teraz się przyznam – nie pamiętam za cholerę jakie to było zdjęcie, ale musiało mnie jednoznacznie zachęcić do kontaktu.

Co pamiętam?

Odpisałem  zapewne równie wylewnie „cześć” i….zaczęła się nasza wielka, wspólna wyprawa przez życie (wkrótce minie 5 lat gdy powiedzieliśmy sobie przed urzędnikiem „TAK” – Kasia zawsze mnie chwali, że pamiętam o JEJ świętach, ale jak nie pamiętać gdy stale, przy każdej okazji o tym przypomina?)

Pisaliśmy do siebie dużo i często o wszystkim (ten JEJ wielokropek do dzisiaj mnie rozwala), a jakoś tak się musiało złożyć (pewnie biznesy przeszkodziły albo moje wyjazdy weekendowe do stęsknionej suni), że zdążyliśmy się dobrze poznać zanim doszło do pierwszego spotkania.

Kasia pisząc nie pozostawiała żadnych niedopowiedzeń – samotna matka, niezależna na każdym polu itd. (żal mam tylko o tę piłkę nożną, ale o tym już pisałem :)).

Co pamiętam jeszcze?

Na pewno to ja zaproponowałem pierwsze SPOTKANIE, a Kasia jako autochtonka zaproponowała lokal (zresztą to były moje początki w „stolycy”).

Lokal na ŻURAWIEJ (taki lepszy,  przyznam, że nigdy więcej tam nie byłem a dlaczego o tym poniżej), oboje byliśmy „na czas”, czekałem na zewnątrz, Kasia przyjechała taksówką, wysiadła piękna, uśmiechnięta od ucha do ucha blondynka, wysoka (te szpilki…mniam).

TREMA? 

Jaka tam trema, rozmawialiśmy jak najlepsi kumple o wszystkim, zero pytań dotyczących stanu konta, fury i pracy! Uroczy wieczór z mega interesującym rozmówcą!!! Niestety nie obyło się bez trudnych chwil, pojawiły się dwa KRYZYSY, może nawet trzy…

W telegraficznym skrócie:

• PIERWSZY trudny moment: zamawiamy jedzonko, Kasia jakieś tam sałatki, kiełki i inne pierdoły jarmużowe (ściema pełna jak się okazało wkrótce), a ja?….ja PRAGNĘ MIĘSA!!! Całe moje JESTESTWO krzyczy „Macieju opierdol ze smakiem stado bizonów”….no i poszedłem w jakiś neutralny BIO VEGE produkt…
• kolejny kryzys? Kasia wlewała w siebie NIEOGRANICZONE ilości napojów wyskokowych, była jak SPONGEBOB – gąbka na wszystko co ma procent na etykiecie! W tamtym momencie myślałem, że w 10 sekund uzyskałaby angaż na twarz marki o znamiennej nazwie „WÓDKO POZWÓL ŻYĆ” 😉 albo zastąpiłaby doskonałego JANUSZA GAJOSA w kultowym „ZÓŁTYM SZALIKU” (za tę kreację Mistrz powinien dostać w przedbiegach OSCARA) 

• kur….i na koniec ten pierdolony dźwięk…dzwonek napieprzający gdzieś na zapleczu, wibrujący, wwiercający się w głowę i grający w bilard moją szyszynką – „CZY KTOŚ mógłby to wyłączyć??? HALO, obsługo, może się zainteresuj – ja tu muszę każdym zdaniem udowadniać, że jestem TIPTOP ale jak tu się skupić?” Kolejne chwile mijają, nikt nic nie robi a dzwonek nie chce zamilknąć…No w końcu, wzrokiem desperata ściągam kogoś –  przychodzi młody, pewny siebie Kelner (wypisz-wymaluj gość ze sceny zapodanej powyżej!), uśmiechnięty bezczelnie, mój wzrok mordujący jego i jego bliskich (w myślach konsumuję z braku bizonów na talerzu JEGO ŚWINKĘ MORSKĄ) i mówi coś w stylu: „Szanowny Pan sobie życzy?” Pierwsza myśl: „zajebie gnoja”, ale przypominam, że naprzeciwko siedzi SPANGEBOB, który wydaje mi się być CUDEM więc grzecznie,  rysując tylko zębem o zęba wyduszam z siebie „Pan to słyszy?”

Gość ze stoickim spokojem godnym SENEKI niszczy mnie swoim „oczywiście i dlatego ponawiam pytaniem, czego Pan sobie życzy?”

Tego już za wiele, moją chęć SPRZEDANIA SIĘ rozumiem, ale nie dam rady z tym typem, będą zamieszki w lokalu zaraz niechybnie i kiedy już oczami wyobraźni widzę płonący lokal, zakrwawione obrusy i takie tam świąteczne rekwizyty Pan wypala…

„łatwiej by nam się rozmawiało gdyby przemieścił Pan swój szanowny łokieć z przycisku wzywającego obsługę bo strasznie głośno (…)”

W tamtym momencie chciałem tylko zniknąć z powierzchni ziemi, stać się miarą „1 NIEWIDOCZNY” w Sevres…niestety typ zachwycony ripostą, sprzedaje kolejne uśmiechy, Kasia obrusem łzy śmiechu ściera….

Wiecie już, że pomimo gwałtu dokonanego tamtego wieczoru na mojej samoocenie (już nigdy nic nie było takie samo) jesteśmy jednak razem!!!

Po pierwszej randce były kolejne (bez wygibasów), ciągle pisaliśmy do siebie, dzwoniliśmy a pewnego dnia wracając razem taksówką (wieczór był chłodny i mega cwane i chytre wydawało mi się oddanie Kasi mojej marynarki – a nuż zaprosi mnie w końcu do siebie?) podjechaliśmy do Kasi na osiedle, Pan taksówkarz kasuje, wysiadam z Kasią, nadzieja na moje twarzy obecna jak zarost (zaproś no zaproś plliiiissss), Kasia podchodzi (scena jak w „matrixie” – slowmotion), ściąga marynarkę (ryło moje krzyczy zapewne: „nnniiiieeeeeee” – też w zwolnionym tempie) dostaję buziak i słyszę „dobranoc”…

Wsiadam do taksówki (Pan jak się później okazało z zainteresowaniem przyglądał się moim manewrom) i ruszamy do mnie…

W pewnym momencie słyszę od strony kierownicy „przykro mi – skasuję Pana jak za dzienny kurs”

Jeśli czyta to ktoś kto trzyma za mnie kciuki w tej historii to jesteśmy prawie już przy happyendzie!

Po mnogich knowaniach godnych Lady Makbet ostatecznie udało mi się naruszyć mir domowy Kasi…wtedy spędziłem ciekawy czas z młodocianą Zuzanną oglądając „Zaplątanych” i rozprawiając o życiu z 6latką 🙂 , gdy już Zuzanna poszła spać, ja również – a jakże – taksówka i do siebie 🙁

Ostatecznie…nawet nie pamiętam jak to się stało, że zostałem na noc. Wiem, że już staroświecko byliśmy wtedy na pewno parą (nie obyło się bez sakramentalnego – „chcesz chodzić ze mną?” – w końcu jestem z prowincji ;)).

Zamiast podsumowania drobna rada – jeśli jesteście sami i chcecie to zmienić – NIE BÓJCIE SIĘ INTERNETÓW! 

Ja swoje szczęście (i swój krzyż 🙂 znalazłem właśnie tam i zaprawdę powiadam Wam – jest dobrze 🙂

P.S. Szanowne Panie taka mała rada. Jak facet chce zapłacić rachunek w knajpie to nie wpędzajcie go we wkurw – chce – niech płaci! To w żaden sposób nie ogranicza WASZYCH wolności i praw, a my naprawdę jesteśmy wtedy szczęśliwsi 🙂